jueves, 31 de mayo de 2012

ABUIN A ALDEA MALDITA DOS LODORMANI

Durante 3 seculos sucedéronse varias oleadas de incursións vikingas as nosas terras. viñan a saquear o que eles coñecian como jacobsland, a terra do apostol jacobo, a que creian chea de riquezas pola fama que tiña nas vellas terras de europa a cidade de santiago. Esta xente do norte era coñecida polo nome dos lodormani. despois de tantas incursións algúns quedaron a vivir aquí. Un dos sitios nos que quedaron foi nas terras de rianxo, na coñecida como aldea maldita de abuín. recibe este nome porque dun día para outro desapareceron os seus habitantes. As lendas din que foran a roubar o mosteiro de armenteira o outro lado da ría de arousa, e sobre eles caeu unha maldición por roubar na casa de deus. A ciencia certa non se sabe que pasou, e todo son suposicións mais ou menos acertadas. eu quédome con unha, a de que esta aldea era unha colonia de lodormani(descendentes de vikingos), e como levaban no sangue as pillaxes, decidiron facer unha no mosteiro de armenteira, ca mala sorte que os descubriron ou quizás que sin ser eles levaron a culpa, e así o arzebispo de santiago, que era o señor destas terras, tivo a excusa perfecta para desfacerse desta xente que era mirada con tanta desconfianza e recelo, polas cousas que fixeran os seus antergos na nosa terra. E Así é, coma700 anos despois ainda podemos ver os restos desta aldea vikinga.

O CABO DAS 3 CRUCES

Moitas veces os sitios mais chamativos son os que están fora de lugar, como illas de tranquilidade en oceanos urbanizadísimos pola man do home. un destes sitios é o coñecido como cabo das 3 cruces. Un istmo que se adentra na ría de arousa, nun entorno tan salvaxe que para chegar alí, ninguén nos libra de camiñar uns 20 minutos por vellos camiños moitas veces casi comestos polas herbas. O cabo recibe este curisoso nome por mor das 3 cruces que se levantan nel. Unha grande no medio, cunha figura de cristo na parte dianteira e outra da virxe na traseira da cruz, e unha figura do apostol santiago no varal, xa que estas cruces forman parte do camiño marítimo de peregrinación as vellas terras de jacobsland, que así era como chamaban os vikingos a santiago de compostela, de toda la vida neno!!


miércoles, 16 de mayo de 2012

FELIZ SEGUNDO CUMPRE, RAQUEL

Nesta calurosa tarde de maio veraniego en compos, felicito o seu segundo cumpreanos(e non é porque solo teñas duos anos, ainda que as duendecillas sonche asi, cumpren cando queren..jajaja) a esa persona especial que vive o caron do marenostrum catalán.









Feliz segundo cumpreanos duendecilla, en vez de velas, para soprar.... van unhas fotos das nosas máxicas terras das aforas de santiago, si ahí mismo donde remata compos camiño de
carballo.

lunes, 14 de mayo de 2012

a capela de belem


Na santiaguesa parroquia de santa cristina de fecha, atópase a capela de belem, si así rematado en m. O conxunto componse dunha enorme capela, unha fonte semi subterranea protexida por una grande balaustrada granítica, unha carballeira vida a menos e una palco da música petreo. O sitio ten toda a pinta de ser un sitio de antiguos cultos precristiáns de adoracións as deidades das augas. chama a atención o tamaño grande da capela, mais ainda que o da igrexa parroquial a que pertence. pero o que mais chama a atención son as duas hornacinas cheas de velas e ofrendas que atopamos o comenzo da estrada que leva ata os pes da capela. e que a dia de hoxe ainda segue tendo a sua utilidade como se pode comprobar o ver alí o zapato  dun cativo moi cativo, a modo de ofrenda para sandar algún mal dos pes, ou quizas do camiñar. e chocante ver como se mezcla o pasado en forma de cirios co presenta en forma de zapato de bebé.

domingo, 6 de mayo de 2012

o lavadoiro a carballeira e o muiño da peregrina



As veces pasas por sitios que poderian ter todo o encanto do mundo e mais, pero por culpa de estar comestos pola vexetación o único que teñen e vergoña allea de como poden estar así.
sempre que pasaba na bici por detrás da igrexa parroquial da peregrina nas aforas de santiago, pensaba o mesmo o ver entre silveiras as ruinas dun vello muiño fariñeiro e un lavadoiro vido a menos, o carón dunha carballeira tamén invadida.
pero hoxe alegreime moito e flipei o ver ese sitio ca cara lavadiña, e que ven lle sentou. esperemos que agora coiden del, que o malo desta terra e que a xente pensa que as cousas cuidanse solas, e as silverias cortanse solas.....que bonita e a nosa terra, pena que haxa tantos galegos nela jajaja
e o mellor é que se queres cargar o movil ata hai un carballo cunha caixa de enchufes.......galicia galicia


O CRUCEIRO DE CARRAIS


No coruñès concello de rois, terras que fan de unión entre o val da amahia e as terras de padrón, atópanse interesantes cruceiros de capeliña, que se diferencian do resto por ter unha mini capela entre o fuste e a cruz. un destes cruceiros de rois e  coñecido polo nome de carrais, pero mais coñecido é por ter no seu fuste unha talla de san antoniño, a que a xente dende sempre e tamén a dia de hoxe, acude cando perde algo, sexa obxeto ou animal, e atalle algo  no brazo o santiño, e non llo vai desatar ata que aparece o que perdeu. Asì mo contaron dous vellos petrùcios que estaban sentados tomando o sol da tardiña cando parei  ca bici a perguntarlles polo nome do cruceiro. _ven moita xente e atalles cousas no brazo para pedir favores, ata ven algún estudante para aprobar os examenes, contabame un, cando o outro vello dixo con sorna,_xa poden atarlle moitas  que como non estuden.......jajaja