domingo, 19 de septiembre de 2010

a virxe de fatima santiaguesa


O rural de santiago non deixa de sorprenderme sempre que ando por el ca bici. Un sitio que me chama moito a atención e o santuario da virxe de fatima, unha pequena ornacina metida no muro de peche dunha casa de campo propiedade dun señor portugues, que un mal día tivo un accidente, e pediulle a sua virxe que o sanase, e como parece que así fói, construiulle ese santuario no muro de cerre da sua casa, para que a xente peregrine a el. A verdade é que chama atención atoparte eso alí e mais se vas por unha corredoira rodeada de carballos e de súpeto atopaste cun cartel indicando: santuario de virxe de fatima!!!!!!...... o sitio en si e un pouco de

andar por casa cunhas sillas de prastico recicladas pero......... consegue chamar a atención

martes, 7 de septiembre de 2010

O can do demo




No concello de lousame, na comarca da barbanza atopamos unha das tantas manifestacións de grandes pedras con formas zoomorfas, as que a xente antiguamente, daballes algunha clase de poder de sanación. Está coñecese co nome de can do demo. creíase que antiguamente se che mordía un can, para non coller algunha enfermidade como a rabia ou a sarna, tiñas que ir a pedra do can do demo e pasar po baixo dela. E unha pena que agora casi ninguen sabe xa non do uso que lle daban antes, sinón da sua existencia. cando nos tiramos a andar polo monte o outro día haber se a atopábamos, falamos cunha xente que estaba alí e preguntamoslle se podía ser o can do demo unha pedra que vimos con forma de cabeza de can, e que se usaba antiguamente cando che mordia algun e vai señora e di: e logo, mordecuche un can?..........encántame o punto de inocencia que siguen tendo as xentes do rural!!!!!!!

jueves, 19 de agosto de 2010

a escravitude




Saindo de padron hacia santiago, atopase o santuario barroco da escravitude, semella moito na forma da sua fachada a catedral de santiago. contan que un día, un home da zona do salnés, que era tolleito, levandoo nun carro a santiago para ver se o santiño podia facer algo pola sua enfermidade, parou a beber nunha fonte que había as aforas de padrón, e despois de beber, miragrosamente voltou a andar, e tolo de ledicia gritou: libreime da miña escravitude!!!!!!.... e despois de aquelo xa podemos imaxinar o resto da historia,.......... construiuse alí un santuario e puxeronlle o nome ese jajaja

viernes, 13 de agosto de 2010

vixia de herbeira


Os cantís da vixia de herbeira, no concello de cedeira son os mais altos da vella europa, se exceptuamos alguns fiordos noruegos. Mais de 600 metros de caida casi vertical ata chegaro bravo mar cantábrico, que dende alá enriba mais parece un grande pedazo de xelatina metálica azulada. Estamos ante a costa mais antigua de europa, na serra da capelada, donde os cabalos e as vacas salvaxes pacen a sua bola nas campas de herba e donde non debemos de pisar ningun animal pois poderia ser alguén que non foi de vivo o san andres de teixido, que se atopa uns kilómetros mais abaixo destes impresionantes cantis, e donde antiguamente o rei carlos III(o da porta de alcala... jajaja), mandou construir unha garita para vixiar a costa por si chegaba algunha armada enemiga. a garita ainda segue en pé.

o carallo do 29




Fai tempo en toda galicia, cando unha persona resultaba pesada, solian decirlle: vaille dar a lata o carallo do 29. Pois, como en todolos ditos suele haber certa parte de realidade, un dia cando andedes callexeando pola zona vella de santiago, o final da rúa travesa, quedarvos ca nomenclatura das portas, hai 28, e 1 tamén, pero non existe o 29,ainda que no lugar donde debería de estar.......... atopamonos con este símbolo petreo en forma de falo, o famoso carallo do 29

miércoles, 28 de julio de 2010

o horreo de carnota


Parece un gran vagon pétreo parado nas terras de carnota. Ademais de polo seu gran tamaño, chama tamén moito a atención polo ben labradas que estan as suas pedras. pertencía o cura de carnota, e danos a entender que tiña moita abundancia de colleita para ter un horreo dese tamaño!!!

sábado, 24 de julio de 2010




A primeira vez que fun a visitar a man e o seu cativo paraiso, o velo, veuseme a cabeza a imaxen dun tarzán costeiro, mira que facía frío esa tarde de inverno, e alí andaba solamente co seu taparabos. Cando despois de pedirnos as libretas e ver o que habiamos debuxado, sorpendeuse de que eu dibuxase o seu gato negro, e hai dinme conta que era a única compañía que el tiña no seu cativo paraiso de camelle. Fai pouco voltei outra vez a camelle a visitar o seu paraiso(non me gusta nada que lle chamen museo) pero xa non estaba man, e o sitio xa non era o mesmo.

o carteiro aereo de lugo




Se algunha noite andades de viños por lugo e mirades para enriba quizais vexades a unha persona alá no alto dun edificio debaixo dun grande reloxio. E o carteiro de lugo, que en vez de repartir polo chan debelle de molar deixar o correo nas fiestras da xente..........jajaja

viernes, 23 de julio de 2010

o cementerio dos ingleses




Perto de camariñas afundiuse a finais do século dezanove o serpent, o buque escola da armada británica. No lugar exacto do seu afundimento construiuse un pequeno cementerio que leva o nome dos ingleses. Este tramo da costa e dos mais salvaxes e desanxelados que podemos atopar hoxe en día na costa da morte. a raiz do afundimento, o goberno británico presionou para que o faro do cabo vilaño tivese luz eléctrica, e o curioso e que antes de que chegase a electricidade as casas desta zona e a casi toda españa, o faro xa a tiña.

santa eulalia de boveda







No rural do concello de lugo atópase a aldea de santalla de boveda, e nel atopámonos cunha das cousas mais misteriosas da nosa terra. Unha mezcla entre un santuario, é unha piscina termal debaixo da terra. Descubriuse a principios do século vinte, cando o enterrador estaba a cavar unha tumba e caeu dentro dos restos deste misterioso lugar, xa que se atopa a un lado do cementerio da igrexa parroquial. As paredes ainda conservan pinturas murais vexetais e animais. Probablemente teña moita relaciòn ca época romana de lucus augusti, pero a ciencia certa, a día de hoxe, ainda non se sabe que funcións desempeñaba este lugar.

as penas de rodas


As penas de rodas atópanse no chairego concello lucense de outeiro de rei. Chaman moito a atención polo grandes que son e a vez por como conseguiron quedar así, enriba doutras pedras. Se a terra cha fose unha muller,estas duas inmensas pedras graníticas serian os seus peitos... non teño costume de poñer fotos miñas no meu blog, pero esta vez pondrei unha para que se poda apreciar o grande tamaño destas duas rochas.

sábado, 26 de junio de 2010

os batans do mosquetin




Se queremos observar un dos mellores exemplos de etnografía popular que temos na nosa terra, teremos que achegarnos ata o concello de vimianzo, para así poder visitar os batáns do mosquetín. os batáns eran muiños xigantes, que en vez de moer grano, usabanse para golpear as telas de liño e asì facelas mais finas para poder despois usalas para facer roupa. a maquinaria, que a dìa de hoxe ainda podemos observar, era a mesma ca dos muiños de moer, pero en vez de ter unha pedra, tiñan dous grandes mazos de madeira que eran os que se encargaban de golpear as telas. Chama moito a atención a rusticidade dos mateirais empregados, que eran basicamente catro,pedra para o edificio, tellas para o teito, madeira para a maquinaria e metal para os enganches. batáns do mosquetín un exemplo de industria dos nosos antergos jajajaja

lunes, 21 de junio de 2010

as alfombras de ares




que pasada chegar a ares e ver o chan todo cheo de alfombras feitas con pètalos de frores e outros materais vexetais. ainda que o que mais me chamou a atención e ver no medio de algunha destas grandes serpes multicores vexetais, unha especie de altar cun toque de andar por casa... jajaja a relixiòn católica tenche estas cousas........... outra cousa que me pareceu moi curiosa foi que as alfombras estan rodeadas de cordas de protecciòn desas prásticas para que a xente non as pise, pero os do pobo, sobre todo a xente maior, se ten que cruzar o outro lado da rúa, pasan por enriba delas cunha naturalidade tal que ata che resulta simpático.

ermida de san alberte




a ermida de san alberte atopase nun monte próximo a ribeira, chama moito a atención o gran penedo que ten o seu carón. dende alì arriba temos unhas vistas fantásticas da ría de arousa a un lado, o outro a serra do barbanza e o outro a inmensidade do oceano atlántico, cas dunas de corrubedo dando a impresión de querelo parar. antiguamente as mulleres dos valentes pescadores de ribeira subian a ermida a ver se os seus homes voltaban do mar nas dornas, e si había vento malo para eles, dabanlle a volta as tellas do teito da ermida creendo que asi o vento tamén cambiaría. encantanme estas supersticións tan galegas que se levan a cabo en sitios católicos. aquí o catolicismo sempre foi da man do paganismo, por eso mesmo prendeu tan forte o cristianismo.a día de hoxe se miramos para o teito da ermida, ainda vemos moitas tellas movidas, será o vento ou............ jajaja

miércoles, 9 de junio de 2010

san miguel de breamo


A igrexa de breamo, no concello de pontedeume e unha construcción románica, de estilo sobrio, semella un templo fortaleza, din que está feita polos templarios nestas terras nosas. está construida sobre un antiguo lugar de celebraciòn de ritos celtas. dende o que se pode observar o golfo artabro( donde habitaba a tribu dos artabrorum cando chegaron os romanos). còntanse moitas lendas sobre este lugar, e cando estás nel notas que é un deses sitios cheos de enerxia. a orde do temple solia construir os seus edificios en lugares asi cheos de poder.

miércoles, 2 de junio de 2010

o cruceiro de moldes


Atopámolo na subida dende a pobra do caramiñal a serra do barbanza, chama a atención pola sua grandiosidade. Na hornacina que ten atopase unha imaxe da virxe de belen, a que a xente venera para que teña boas colleitas e tamén para ter fillos. A romaria celebrase no mes de maio, en plena primaveira. Seguramente na epoca precristiana alí celebrariase algun ritual para a fertilidade, tanto da terra coma dos seres humanos, e co paso dos anos, coma en toda galicia, a igrexa católica encargouse de cristianizar o lugar. a saber cantos polvos teranse botado detras do grande piñeiro........... jajaja

miércoles, 19 de mayo de 2010

a ponte do pasatempo


Nesta ponte do barrio dos muiños de Mondoñedo, uns curas entretiveron a muller do mariscal pardo de Cela, dona xoana de Castro, cando viña de xunto a sua curmán a raiña isabel a católica co indulto do seu marido, de ahí que lle chamen a ponte así. contan as lendas que cando lle cortaron a cabeza o mariscal, rodou polo chan da praza maior repetindo tres veces: credo, credo, credo. a muller do mariscal era unha das fillas do vello conde de lemos. Despois das guerras irmandiñas pardo de Cela recomendoulle o seu sogro que haberìa que colgar a todolos campesiños dos carballos en plan escarmento, e este ca retranca que nos caracteriza os galegos respondeulle: e despois quen traballa a terra?

anton de espasante




Anton é como lle chaman o porquiño que soltan na vila de espasante, que pertence o concello de ortigueira. Soltano polo pobo e os veciños danlle de comer, despois cando chega o san martiño, rifano e............ ainda que algunha que outra vez indultàrono. Cando chegamos o outro día, vimos a estatua do antón ca sua campá colgada, pero, nin rastro do de verdade. Indo polo paseo que vai para o porto atopámonos cuns cativos do pobo e preguntamoslle literalmente: Donde anda o porco? e o mais maior mirou para nos pondo unha cara que mostraba sorpresa e incompresión a


vez, e sinalando a un dos seus amigos dixo: o porco e este!!!! e miraron todos para si, sin entender coma xente de fora do pobo sabía que un dos seus amigos era un porco..........


domingo, 2 de mayo de 2010

o cruceiro da rua de francos


O cruceiro da rùa de francos, un lugar do concello de teo polo que transcurre o camiño portuguès a santiago, chama a atenciòn pola sua antiguedade. no varal, que è o pao que sontén a cruz, atopamos tallados uns nenos. Esto venmos a decir que alí habia enterrados nenos mortos antes de ser bautizados, e como eran animas en pena puxeronlle enriba o cruceiro para que non saisen a vagar ca santa compaña.

a virxe da pastoriza




No concello de arteixo, atopamonos ca virxe da pastoriza. é unha grande virxe tallada en granito posta enriba dunhas pedras de granito. e coma un santuario o aire libre, no que antiguamente levarianse a cabo ritos precristiáns, é que a igrexa católica cristianizou poñendolle enriba a virxe esa. chama a atencion como sen darse conta foron tuneando o neno xesus poñendolle rosarios enriba, debe ter uns 50 polo menos!!!!!!!!!