o sanatorio de cesuras

A principios do seculo vinte, contruiuse un sanatorio para tuberculosos no concello de cesuras, un concello montesío, donde según as crónicas de principio do seculo vinte, respirabase bo aire puro(xa neses tempos a contaminación daba a tabarra), e ademais está perto da cidade da coruña. o edifico e un bo exemplo de arte modernista construido en cemento todo un gran descubrimento naquela época.(din que o primer sitio donde se usou foi no parque do pasatempo) O final o sanatorio non chegou nunca a funcionar como tal e a día de hoxe solamente quedan as ruinas impoñentes rodeadas de grandes eucaliptos e piñeiros. e un deses sitios que meten respeto o entrar nel, e nos que perfectamente poderianse sacar historias de pantasmas e espiritus.......rollo cuarto milenio!!!!!!!!

o horreo de gado

Todo o mundo coñece a existencia do horreo de carnota, ou do de lira, ainda que o mais grande e o de araño en rianxo, e pouco mais, da a impresión que os demais horreos desta nosa terra do alén son todos cativos, pero por sorte sempre donde menos o esperas atopaste outro horreo XXL coma este de gado, un lugar as aforas de sobrado dos monxes, que e ben cuco. outra cousa curiosa e que o seu carón atopamos a carballeira de gado, unha enorme carballeira na que se rodaron moitas das escenas do bosque animado. Onde andará o fendetestas, jodendolle as espigas de millo o dono do horreo jajaja

ardemil ardemil

Sempre me gustaron as estradas secundarias pq son todo un descubrimento de cousas interesantes. proba delo e a parroquia ordense de ardemil, a menos que teñas que ir a ela a drede, nunca pasarias por alí, pois se un día pasas quedarás cando menos sorprendido o atoparte

unhas estatuas mezcla de arte moderno e etonografía popular como son estas que mostro aquí, hiperrealismo rústico en estado puro!!!!!!!

a pena da moura

Nos montes do bocelo, no concello de sobrado dos monxes, atopamos a pena da moura, uns grandes penedos graníticos envoltos no misterio dende tempos inmemoriais. Nesa zona atopanse castros e algun dolmen como o do forno dos mouros. Pero o mais curioso e chamativo cando te achegas a eles e que!!!!!!!!!.................. talmente teñen a forma dunhas cachas e dun falo petreos pero en vez de o falo apuntar as cachas, parece que escapa delas jajaja

o cruceiro de cuntis

Paseando polas aforas de cuntis, nun cruce de camiños atopase unha cruz sencilla pero con certo encanto, preto de ali hai una fonte e ali atopamos un paisano collendo auga, pregunteille se tiña algunha historia a cruz esa e todo cheo de razon dime: si tena claro, puxerona ahi porque de noite, do monte ese(sinalando un monte de ali o carón) baixaban os mortos, os mortos claro, dixenlle como se estivesemos falando de vacas ou de coches, e el continuo decindome: si, os mortos que ian para o cementerio e sinalou para outro lado hacia o cementerio de cuntis. Enantame estas charlas medio surrealistas pero a vez lóxicas de todo pola maneira de contalas da xente e porque creen nelas. o pobo galego sempre tivo unha relacion muy peculiar e próxima ca morte.

a torre de celas de peiro

A torre de celas de peiro atopase na parroquia do mesmo nome do concello de culleredo. chama a atención porque se atopa nunha zona cha, cando normalmente as torres construianse en sitios altos e de dificil acceso para asi a vez, facer de balcón privilexiado para ver todo o que pasaba e o mesmo tempo para que fose dificil tomala o asalto. Esta está en sitio cha porque se cree que facia de porta de acceso a cidade de coruña, donde a xente se queria entrar a cidade tiña que pagar, mira ti..........unha antigua peaxe medieval!!!!!!!!

a virxe de fatima santiaguesa

O rural de santiago non deixa de sorprenderme sempre que ando por el ca bici. Un sitio que me chama moito a atención e o santuario da virxe de fatima, unha pequena ornacina metida no muro de peche dunha casa de campo propiedade dun señor portugues, que un mal día tivo un accidente, e pediulle a sua virxe que o sanase, e como parece que así fói, construiulle ese santuario no muro de cerre da sua casa, para que a xente peregrine a el. A verdade é que chama atención atoparte eso alí e mais se vas por unha corredoira rodeada de carballos e de súpeto atopaste cun cartel indicando: santuario de virxe de fatima!!!!!!...... o sitio en si e un pouco de

andar por casa cunhas sillas de prastico recicladas pero......... consegue chamar a atención

O can do demo

No concello de lousame, na comarca da barbanza atopamos unha das tantas manifestacións de grandes pedras con formas zoomorfas, as que a xente antiguamente, daballes algunha clase de poder de sanación. Está coñecese co nome de can do demo. creíase que antiguamente se che mordía un can, para non coller algunha enfermidade como a rabia ou a sarna, tiñas que ir a pedra do can do demo e pasar po baixo dela. E unha pena que agora casi ninguen sabe xa non do uso que lle daban antes, sinón da sua existencia. cando nos tiramos a andar polo monte o outro día haber se a atopábamos, falamos cunha xente que estaba alí e preguntamoslle se podía ser o can do demo unha pedra que vimos con forma de cabeza de can, e que se usaba antiguamente cando che mordia algun e vai señora e di: e logo, mordecuche un can?..........encántame o punto de inocencia que siguen tendo as xentes do rural!!!!!!!

a escravitude

Saindo de padron hacia santiago, atopase o santuario barroco da escravitude, semella moito na forma da sua fachada a catedral de santiago. contan que un día, un home da zona do salnés, que era tolleito, levandoo nun carro a santiago para ver se o santiño podia facer algo pola sua enfermidade, parou a beber nunha fonte que había as aforas de padrón, e despois de beber, miragrosamente voltou a andar, e tolo de ledicia gritou: libreime da miña escravitude!!!!!!.... e despois de aquelo xa podemos imaxinar o resto da historia,.......... construiuse alí un santuario e puxeronlle o nome ese jajaja

vixia de herbeira

Os cantís da vixia de herbeira, no concello de cedeira son os mais altos da vella europa, se exceptuamos alguns fiordos noruegos. Mais de 600 metros de caida casi vertical ata chegaro bravo mar cantábrico, que dende alá enriba mais parece un grande pedazo de xelatina metálica azulada. Estamos ante a costa mais antigua de europa, na serra da capelada, donde os cabalos e as vacas salvaxes pacen a sua bola nas campas de herba e donde non debemos de pisar ningun animal pois poderia ser alguén que non foi de vivo o san andres de teixido, que se atopa uns kilómetros mais abaixo destes impresionantes cantis, e donde antiguamente o rei carlos III(o da porta de alcala... jajaja), mandou construir unha garita para vixiar a costa por si chegaba algunha armada enemiga. a garita ainda segue en pé.

o carallo do 29

Fai tempo en toda galicia, cando unha persona resultaba pesada, solian decirlle: vaille dar a lata o carallo do 29. Pois, como en todolos ditos suele haber certa parte de realidade, un dia cando andedes callexeando pola zona vella de santiago, o final da rúa travesa, quedarvos ca nomenclatura das portas, hai 28, e 1 tamén, pero non existe o 29,ainda que no lugar donde debería de estar.......... atopamonos con este símbolo petreo en forma de falo, o famoso carallo do 29

o horreo de carnota

Parece un gran vagon pétreo parado nas terras de carnota. Ademais de polo seu gran tamaño, chama tamén moito a atención polo ben labradas que estan as suas pedras. pertencía o cura de carnota, e danos a entender que tiña moita abundancia de colleita para ter un horreo dese tamaño!!!

A primeira vez que fun a visitar a man e o seu cativo paraiso, o velo, veuseme a cabeza a imaxen dun tarzán costeiro, mira que facía frío esa tarde de inverno, e alí andaba solamente co seu taparabos. Cando despois de pedirnos as libretas e ver o que habiamos debuxado, sorpendeuse de que eu dibuxase o seu gato negro, e hai dinme conta que era a única compañía que el tiña no seu cativo paraiso de camelle. Fai pouco voltei outra vez a camelle a visitar o seu paraiso(non me gusta nada que lle chamen museo) pero xa non estaba man, e o sitio xa non era o mesmo.

o carteiro aereo de lugo

Se algunha noite andades de viños por lugo e mirades para enriba quizais vexades a unha persona alá no alto dun edificio debaixo dun grande reloxio. E o carteiro de lugo, que en vez de repartir polo chan debelle de molar deixar o correo nas fiestras da xente..........jajaja

o cementerio dos ingleses

Perto de camariñas afundiuse a finais do século dezanove o serpent, o buque escola da armada británica. No lugar exacto do seu afundimento construiuse un pequeno cementerio que leva o nome dos ingleses. Este tramo da costa e dos mais salvaxes e desanxelados que podemos atopar hoxe en día na costa da morte. a raiz do afundimento, o goberno británico presionou para que o faro do cabo vilaño tivese luz eléctrica, e o curioso e que antes de que chegase a electricidade as casas desta zona e a casi toda españa, o faro xa a tiña.

santa eulalia de boveda

No rural do concello de lugo atópase a aldea de santalla de boveda, e nel atopámonos cunha das cousas mais misteriosas da nosa terra. Unha mezcla entre un santuario, é unha piscina termal debaixo da terra. Descubriuse a principios do século vinte, cando o enterrador estaba a cavar unha tumba e caeu dentro dos restos deste misterioso lugar, xa que se atopa a un lado do cementerio da igrexa parroquial. As paredes ainda conservan pinturas murais vexetais e animais. Probablemente teña moita relaciòn ca época romana de lucus augusti, pero a ciencia certa, a día de hoxe, ainda non se sabe que funcións desempeñaba este lugar.

as penas de rodas

As penas de rodas atópanse no chairego concello lucense de outeiro de rei. Chaman moito a atención polo grandes que son e a vez por como conseguiron quedar así, enriba doutras pedras. Se a terra cha fose unha muller,estas duas inmensas pedras graníticas serian os seus peitos... non teño costume de poñer fotos miñas no meu blog, pero esta vez pondrei unha para que se poda apreciar o grande tamaño destas duas rochas.

os batans do mosquetin

Se queremos observar un dos mellores exemplos de etnografía popular que temos na nosa terra, teremos que achegarnos ata o concello de vimianzo, para así poder visitar os batáns do mosquetín. os batáns eran muiños xigantes, que en vez de moer grano, usabanse para golpear as telas de liño e asì facelas mais finas para poder despois usalas para facer roupa. a maquinaria, que a dìa de hoxe ainda podemos observar, era a mesma ca dos muiños de moer, pero en vez de ter unha pedra, tiñan dous grandes mazos de madeira que eran os que se encargaban de golpear as telas. Chama moito a atención a rusticidade dos mateirais empregados, que eran basicamente catro,pedra para o edificio, tellas para o teito, madeira para a maquinaria e metal para os enganches. batáns do mosquetín un exemplo de industria dos nosos antergos jajajaja

as alfombras de ares

que pasada chegar a ares e ver o chan todo cheo de alfombras feitas con pètalos de frores e outros materais vexetais. ainda que o que mais me chamou a atención e ver no medio de algunha destas grandes serpes multicores vexetais, unha especie de altar cun toque de andar por casa... jajaja a relixiòn católica tenche estas cousas........... outra cousa que me pareceu moi curiosa foi que as alfombras estan rodeadas de cordas de protecciòn desas prásticas para que a xente non as pise, pero os do pobo, sobre todo a xente maior, se ten que cruzar o outro lado da rúa, pasan por enriba delas cunha naturalidade tal que ata che resulta simpático.

ermida de san alberte

a ermida de san alberte atopase nun monte próximo a ribeira, chama moito a atención o gran penedo que ten o seu carón. dende alì arriba temos unhas vistas fantásticas da ría de arousa a un lado, o outro a serra do barbanza e o outro a inmensidade do oceano atlántico, cas dunas de corrubedo dando a impresión de querelo parar. antiguamente as mulleres dos valentes pescadores de ribeira subian a ermida a ver se os seus homes voltaban do mar nas dornas, e si había vento malo para eles, dabanlle a volta as tellas do teito da ermida creendo que asi o vento tamén cambiaría. encantanme estas supersticións tan galegas que se levan a cabo en sitios católicos. aquí o catolicismo sempre foi da man do paganismo, por eso mesmo prendeu tan forte o cristianismo.a día de hoxe se miramos para o teito da ermida, ainda vemos moitas tellas movidas, será o vento ou............ jajaja