sábado, 14 de mayo de 2011

a fonte sin cabezas de vidan



xa nos limites da cidade de santiago atópase o barrio de vidan, por donde entra na cidade o camiño portugués. no tramo que discorre polo barrio chama a atención poderosamente unha fonte feita de granito moi ben tallado, vamos que nunca imaxinariaste que unha fonte así fose aparecer nese lugar. ainda que o que chama mais a atención e que ten duas estatuas petreas, e as duas sen cabeza. gustariame saber quen e porque decapitou as duas estatuas....... seguramente ten unha historia curiosa detrás. vidan vidan con cabeza irán e sen ela voltarán!!!

o forno de santa mariña de auguasanta







As aforas da pintoresca aldea de santa mariña de auguasanta, no ourensán concello de allariz atopámonos cun lugar verdadeiramente pintoresco e chamativo. consta de duas partes, unha externa e outra interna(debaixo da terra literalmente). Tratase do coñecido como o forno da santa. Alí din que queimaron a mariña unha habitante da aldea en epoca romana por non querer ter tratos cun oficial romano. Na parte de arriba quedan non os restos, sinon o principio dun edificio a modo de templo que non chegou a rematarse, e abaixo está o forno que ven podería ser de epoca castreña, polo que discorre un cativo regato. Un sitio verdadeiramente pintoresco e porque non decilo, con certo toque de máxico.

Se vades nun dia soleado notaredes a dicotomía ceo cando estamos enriba e inferno cando cun pouco de respeto por non saber donde imos aparecer baixemos por unha das duas entradas que conducen baixo a terra literlamente!!!!

miércoles, 11 de mayo de 2011

a pedra que falaba de vilar do rei




As aforas da remota aldea santiaguesa de vilar do rei, atopàmonos cunha inmensa roca granítica co don da personificaciòn, xa que a xente do lugar otorgàballe o don de falar. - ti deciaslle: hola, e a pedra respondiache o saudo con outro hola!!!!, así mo contou unha veciña dese lugar, ainda que agora a pedra deixou de falar, o que non me extraña vendo o que hai o seu redor.......,por onde pasa unha liña de alta tensión e o monte está totalmente descoidado!!!!!!!! tallados nesta inmensa mole granítica tamén podemos ver uns petroglifos, polo que o seu interés e dobre, por unha parte arqueolóxico e por outro, de lenda de tradición oral, ainda que non e lenda de todo cando a pedra falar falaba...pena que agora non nos responda a pregunta de por qué deixou de falar.

miércoles, 4 de mayo de 2011

Ermida de gundian




A ermida de gundian, atopase no concello de vedra, como curiosidade, decir que é única zona o sur do río ulla que pertenze a provincia da coruña. o sitio e chamativo, pois alí estreitase o rio ulla no coñecido como paso de san xoan da cova, zona lendaria na que se di que se atopa a entrada da cova que comunica ca do pico sacro. a día de hoxe chama a atención o enorme viaducto do ave que como sempre..... afea a paisaxe. Welcome al feismo da nosa terra!!!

jueves, 28 de abril de 2011

a casa mais estreita de galicia





No concello lucense de monforte de lemos, (ou dos demos como suelen chamalo os seus habitantes), atopamos un edificio ben chamativo, e non pola sua arte que tamen a ten, nin pola sua grandeza, mais ben o contrario......pois é o edificio mais estreito desta terra nosa. catro plantas que parecen querer escapar de monforte para o ceo.

jueves, 3 de febrero de 2011

o pedron de padron




Na igrexa de santiago de padrón, sucede algo ben curioso e chamativo. O planing sería este. chegamos a padrón, acercamonos a igrexa, entramos, acercamonos o altar maior, e alí seguramente atopamos o sacristán. amablemente pedimoslle se nos pode ensinar o pedrón. Ata ahí todo ben....o curioso ben cando nos da a entender que si a firmando ca cabeza. erguese da silla, acercase a parede, preme un botón e........ o altar maior empeza a abrirse como se fose unha porta, e debaixo del, metido nun oco, aparece unha ara romana, a que a tradición xacobea designa como a pedra donde os discipulos do apostolo santiago amarraron a sua barca cando chegaron a terras de gallaecia. probade de ir, vale a pena!!!

o campanario exento de san cibran




Nas terras da barcala, no concello da baña, chama a atención atoparnos cunha inmensa carballeira, na parroquia de san cibrán, por certo, bastante ben coidada, e no medio dela como surxindo da terra como os mesmos carballos, atopamonos cun campanario exento. a igrexa atopase uns cen metros mais abaixo, como nunha ondonada. e as casas da aldea, moito mais enriba. Seguramente o campanario atopase separado da igrexa, porque asi, o tocar as campas, sentirianas mellor. Na baña debia de levarse contruir as igrexas en sitios así, pois a uns kilometros de alí, tamén nos atopamos con outro campanario exento e a igrexa tamén metida no fondo do val.

santiaguiño do monte




Nas aforas da coruñesa vila de padrón, atopámonos enriba duns penedos ca figura do apostolo santiago, o que aquí cariñosamente, como somos os galegos ca nosa lingua, chamanlle santiaguiño do monte, como se fose un habitante mais de padrón. Había que cristianizar estes penedos polos ritos precristians que se levarian a cabo ali, e optaron polo apostolo santiago, xa que padrón é unha vila de longa tradición xacobea. O sitio está moi chulo xa que ten unhas fermosas vistas. Esse santiaguiño do monte!!....de padrón de toda la life nenoo.

domingo, 2 de enero de 2011

a pedra da auga




No concello de Silleda, atopase a pedra da auga, unha inmensa roca de granito a que a xente otorgalle poderes curativos. na parte de arriba ten unha grande poza na que a xente bota as moedas para pedir favores, e na parte de abaixo da roca, nunha pequena concavida producida pola erosión da auga, creouse un pequeno altar cheo de velas. aquí podese observar perfectamente a reminiscencia dos cultos precristiáns de adoracións as rocas, as que se lle atribuian poderes curativos, absorvidos pola ortodoxia da igrexa católica. o curioso e chamativo deste lugar é que non se construiu unha capela dedicada a virxe da auga, e así podemos observar mais claramente estas reminiscencias precristiáns de adoración. chamoume a atención o respeto da xente pois na poza de arriba, ademais de moedas de 5 e 10 centimos tamén hai algunha de 50 e de euro.... e siguen alí sen que nadie as levase.

o cabalo curioso


Ahí está no medio da vexetación do montañoso concello pontevedrés de cotobade, mirando para mín curiosamente e a vez seguro tras dese manto de vexetación espeso. cando chegaron os romanos a gallaecia, sorprendéronse de atopar grandes manadas de cabalos en liberdade vivindo nos nosos montes. o xeografo grego estrabón, cronista dos romanos, dicia que estes cabalos galaicos que vivian salvaxes,eran fillos do vento, que era quen os preñaba..... canta imaxinación tiñán estes do mediterraneo!!!

o seixo branco




Na costa de dexo, declarada patrimonio natural, no concello de oleiros, atopámonos co seixo branco, unha grande veta de cuarzo branco que sobresale por riba dos cantís. Parece unha gran serpe branca que sube do mar a terra. contan que antiguamente, nos dias soleados cando os barcos viñan para porto, guiabánse polo brillo do seixo branco nos dias soleados. ali preto atopase tamèn a pequena illa da marola, que como ben di o dito, "quen pasou a marola pasou a mar toda"....... pois esta zona da ría da coruña, betanzos pontedeume, é de díficil navegación.

a casa do cabildo


Unha das fachadas mais bonitas e representativas do barroco compostelán é a da casa do cabildo, pero o que mais chama a atención é que solamente e iso, unha fachada, mandada construir polo cabildo da catedral para armonizar un dos lados da praza das praterias. poderiase decir que é un decorado, pois ainda que de fronte parece un edificio enorme, despois de fondo ten coma dous metros.

lunes, 27 de diciembre de 2010

en busca dos dolmens de vimianzo




Nunca me esquencerei dunha vez que alguén me comentou que fora cuns amigos a visitar a ruta dos dolmens de vimianzo e que quedaran moi enganados pois virón un cartel que a sinalizaba, meteronse co coche por unha pista chea de curvas e sen aparente fin, despois tiveron que andar coma vinte minutos, e solamente había un dolmen alí.......... jajajaja rinme para meu interior claro, e moi diplomáticamente respondinlle que a ruta abrangue mais dolméns pero que non están todos xuntos, si non que se atopan desperdigados por toda esa gran zona da costa da morte. nosoutros, para chegar a este das fotos, tamén tivemos que pasar as nosas, e ademais está dentro dunha grande finca fechada que semellaba ser unha inmensa explotación de eucaliptus( xa postos a pedir, cando o franciscano galego frai rosendo salvado tivo a gran idea de traelos a galicia, debeu de traer tamen algún koala, así quedaban mais auténticos jajajaja). este dolmen está feito con grandes laxes de esquisto e ten unha gran cámara interior donde pode estar de pé perfectamente unha persona, ainda que o que mais te chama a atención e a soedade do lugar e o fondo a petrea imaxe do monte pindo, o noso olimpo da prehistoria.

unha catedral dentro dun mosteiro


Se algún día vades a visitar o mosteiro de sobrado dos monxes(si, ese mesmo que se fixo famoso cando un traductor do equipo do conselleiro de cultura, traduciu o castejano o seu nome: fallado de los monjes), seguramente unha das cousas que mas bos chamara a atención, e a gran maqueta da catedral de santiago que se atopa na igrexa deste mosteiro, non tiñán donde metela despois de rematar a exposición na que estaba en santiago(non lembro agora cal fora)...... e deixarona alí. típico en galicia nenooo!!!!!

os muiños do folón







Estes muiños atopanse no concello pontevedrés do rosal, cando miras para eles, o primeiro que pensas e, que fan alí tantos muiños xuntos, nunha pendente tan pronunciada e nun sitio con tanta beleza salvaxe, o de traballiños que pasarian os paisanos subindo e baixando cos burros cargados de sacos de millo para convertelos en fariña, e as grandes veladas que pasarian o son da gaita, bailando a muiñeira, e sacando a sede cos bos viños do rosal (sempre me gustaron mais estes albariños cos da zona do salnés).

o muiño de vento de brins


Sempre me sorprenderon as parroquias rurais das cidades, pois nelas é donde mellor se conservan mostras da etnografía popular galega. eu penso que é como un mecanismo de defensa das suas raices e de recordo os seus devanceiros, en contraposición ca cidade que teñén o carón, e que para toda a xente da aldea, non deixa de ser un monstruo no que nunca vivirian(ou para casi toda, sempre haiche algún desertor do arado). andando fai tempo na bici polo rural de santiago, atopeime cunha construcción que o que mais se me asemallaba era a un muiño de río, pero estaba no medio e medio dun camiño, e por alí non pasaba nin río nin regato, así que cando me acheguei mais e vin unha pedra de moer o carón da porta, empezoume a andar a mosca tras da orella, menos mal que alí, sentado nun banquiño de pedra, había un señor moi maior, no inverno da súa vida, tomando o sol dunha tarde de inverno, e pergunteille que era aquelo, e respondeume todo cheo de razón que era un muiño de vento, pero que xa non tiña a maquinaria antigua porque lle puxeran unha eléctrica. gustariame falar mais con ese señor, pero estaba tan pachucho, e vendo o esforzo que fixo para erguerse e falar conmigo, despedinme del amablemente e marchei ca bici.

domingo, 26 de diciembre de 2010

o coro da catedral de lugo




Se algún día vos deixades caer por lucus augusti, e levades unha cámara de fotos enriba, non perdades a oportunidade de entrar na catedral, e visitar o coro, unha magnífica obra en madeira feita polo escultor francisco de moure no século dezasete. antiguamente as catedrais eran ademais de lugar de culto, lugar de reunión para a xente, e entón os curas que sonche moi listos, intentaban ter o máximo espacio posible para eles en detrimento da xente, e poñian o coro na nave maior. a día de hoxe, en galicia, a catedral de lugo é a única que segue a conservalo no seu lugar orixinal. cando entredes a velo, veredes que está as escuras, e como non e de recibo(ou si) encender as luces que están apagadas, apenás veredes as maravillosas tallas de madeira, así que, sacade a cámara apuntade a calquer silla e sácade unha foto, cando as pasades o ordenador, saen cousas tan sorprendentes coma estás..........parece coma se a luz estivese apagada para non despertar a esa xente...........


domingo, 19 de diciembre de 2010

san salvador de camanzo







Vixiando as viñas que se esparcen polo fértil val de camanzo en terras de vila de cruces, atopámonos ca igrexa e algunhas dependecias do antigo mosteiro de san salvador, unha xoia do románico galego. pegada unha ala da igrexa ainda queda en pé un edificio, cun fermosísimo patio interior de estilo castelán, recuberto dunha viña cun tronco de 300 anos de antiguedade. o sitio está vido a menos, e moi decadente e dache moita pena ver o mal que esta conservado. cando nos abriron o lagar donde os monxes facian o viño, alí habia tres esculturas de pedra que parecian vixiar os barrís de madeira xa valeiros de viño e agora tuneados con telarañas. as señoras que nos amosaron o edificio(elas tampouco habian entrado nunca pois o cura facia pouco que deixara de exercer e vivir alí) aproveitaron para curiosear e non daban creto a como tantas cousas antiguas estaban estropeandose co polvo e a humidade. xa cando estábamos a visitar a igrexa, entraron outras señoras cantando, pois tiñan ensaio e o verme quedaron caladas, unha delas acercouse e díxome cun ton de voz entre avergoñado e traveso, parei de cantar por que pensei que eras o cura!!!!

san xoan da cova




En terras da ulla, no concello coruñès de Vedra atopámonos ca impresionante ponte do ferrocarril que une o paso de san xoan da cova, coñecido así pola existencia dun antiguo mosteiro nesa zona. As vistas son espectaculares dende alí enriba da ponte(andade a modiño pois pode pasar o tren), vese como o rìo ulla a traverso do paso dos anos foi tallando un pequeno desfiladeiro por onde correr silandeiro hacia a sua desembocadura na ría de arousa. Ata fai pouco tempo este viaducto era o mais alto de españa, pero agora o novo viaducto do ave que temos o seu carón, xa o superou en altura. esta zona está chea de lendas, coma unha que di que as covas do pico sacro remataban aquí no desfiladeiro este. moita imaxinación tiñan nosos antergos nas longas noites de inverno o carón do lume, bebendo o rico viño da ulla!!!!

domingo, 12 de diciembre de 2010

maxia en rairis




No camposanto da igrexa parroquial de rairis, no concello de teo, aintiguamente celebrábase un ritual para sacarlle o meigallo os cativos poseidos. tres señoras de nome maria, desa mesma parroquia, levaban o cativo o camposanto, sacabanlle toda a roupa, e pasabano nove veces polo arrededor de tres tumbas, para curalo do seu mal. faime gracia que unha cousa que antes era tan seria e na que creia a xente, se pasase a dìa de hoxe e visemos como sucede, chocarianos bastante, ver a tres señoras cun rapaz espido, pasandoo polas tumbas do cementerio jajaja.... ainda que o curioso é, que non sería de extrañar que rituais así seguiranse facendo a día de hoxe....