praia fluvial do agro novo

Sin sair do coruñés concello de vedra, podemos achegarnos a praia fluvial do agro novo, no río ulla, que fai as funcións de separación entre a provincia da coruña e a de pontevedra. O lugar e bastante amplio, con moitas zonas de sombra, e a praia e totalmente natural, a auga do rio e o campo, nada mais. Ten tamén unha pequena illa, a que se pode acceder andando, se nos metemos no rio, xa que nesa zona apenas cubre. ten que ser curioso estar tomando o sol tumbado a bartola nun campo de herba totalmente rodeados do río por todolos lados.

os muiños de vilanova en vedra

Se nos achegamos o concello de vedra, vale a pena pegar un salto a parroquia de vilanova, e achegarnos a ruta dos muiños do río merín. O sitio e sombrio e hùmido xa que o río discurre por un cativo canón. hai unha ruta de sendeirismo, ainda que solamente vale a pena facela dende o principio ata un mirador de madeira, é menos dun kilómetro ida e volta, pero vale a pena pois atopamos rincóns acolledores, e todos os muiños atá ahí están restaurados. ata hai un que ten tallada unha cruz na entrada, a modo de bendición, non vaia ser o demo, despois de todo, os muiños da nosa terra eran as discotecas dos nosos antergos. Muiñeiras e os viños da ulla, boa combinación!!!XD

os bosquetes de acacias do pedroso

Si subimos o monte pedroso de santiago de compostela, pola estrada asfaltada que leva as antenas da televisión,, nalgúns lugares aparecen uns grandes bosquetes de acacias, unha especia da familia dos eucaliptus ou viceversa, vamos unha especia alóctona australiana que parece ser que atopou o seu paraiso privado na nosa terra. os bosquetes que forman son chamativos, totalmente sombreados pois son arbores moi tupidas que non deixan pasar os raios do sol e por eso mesmo, non crecen outras especies debaixo, o que lle da o chan un aire curioso totalmente tapizado de follas caidas destas árbores. parecen fragas de conto, polas que se pode pasear libremente por donde nos pete xa que dentro delas por crecer nin crecen os toxos nins as silveiras.

a fonte sin cabezas de vidan

xa nos limites da cidade de santiago atópase o barrio de vidan, por donde entra na cidade o camiño portugués. no tramo que discorre polo barrio chama a atención poderosamente unha fonte feita de granito moi ben tallado, vamos que nunca imaxinariaste que unha fonte así fose aparecer nese lugar. ainda que o que chama mais a atención e que ten duas estatuas petreas, e as duas sen cabeza. gustariame saber quen e porque decapitou as duas estatuas....... seguramente ten unha historia curiosa detrás. vidan vidan con cabeza irán e sen ela voltarán!!!

o forno de santa mariña de auguasanta

As aforas da pintoresca aldea de santa mariña de auguasanta, no ourensán concello de allariz atopámonos cun lugar verdadeiramente pintoresco e chamativo. consta de duas partes, unha externa e outra interna(debaixo da terra literalmente). Tratase do coñecido como o forno da santa. Alí din que queimaron a mariña unha habitante da aldea en epoca romana por non querer ter tratos cun oficial romano. Na parte de arriba quedan non os restos, sinon o principio dun edificio a modo de templo que non chegou a rematarse, e abaixo está o forno que ven podería ser de epoca castreña, polo que discorre un cativo regato. Un sitio verdadeiramente pintoresco e porque non decilo, con certo toque de máxico.

Se vades nun dia soleado notaredes a dicotomía ceo cando estamos enriba e inferno cando cun pouco de respeto por non saber donde imos aparecer baixemos por unha das duas entradas que conducen baixo a terra literlamente!!!!

a pedra que falaba de vilar do rei

As aforas da remota aldea santiaguesa de vilar do rei, atopàmonos cunha inmensa roca granítica co don da personificaciòn, xa que a xente do lugar otorgàballe o don de falar. - ti deciaslle: hola, e a pedra respondiache o saudo con outro hola!!!!, así mo contou unha veciña dese lugar, ainda que agora a pedra deixou de falar, o que non me extraña vendo o que hai o seu redor.......,por onde pasa unha liña de alta tensión e o monte está totalmente descoidado!!!!!!!! tallados nesta inmensa mole granítica tamén podemos ver uns petroglifos, polo que o seu interés e dobre, por unha parte arqueolóxico e por outro, de lenda de tradición oral, ainda que non e lenda de todo cando a pedra falar falaba...pena que agora non nos responda a pregunta de por qué deixou de falar.

Ermida de gundian

A ermida de gundian, atopase no concello de vedra, como curiosidade, decir que é única zona o sur do río ulla que pertenze a provincia da coruña. o sitio e chamativo, pois alí estreitase o rio ulla no coñecido como paso de san xoan da cova, zona lendaria na que se di que se atopa a entrada da cova que comunica ca do pico sacro. a día de hoxe chama a atención o enorme viaducto do ave que como sempre..... afea a paisaxe. Welcome al feismo da nosa terra!!!

a casa mais estreita de galicia

No concello lucense de monforte de lemos, (ou dos demos como suelen chamalo os seus habitantes), atopamos un edificio ben chamativo, e non pola sua arte que tamen a ten, nin pola sua grandeza, mais ben o contrario......pois é o edificio mais estreito desta terra nosa. catro plantas que parecen querer escapar de monforte para o ceo.

o pedron de padron

Na igrexa de santiago de padrón, sucede algo ben curioso e chamativo. O planing sería este. chegamos a padrón, acercamonos a igrexa, entramos, acercamonos o altar maior, e alí seguramente atopamos o sacristán. amablemente pedimoslle se nos pode ensinar o pedrón. Ata ahí todo ben....o curioso ben cando nos da a entender que si a firmando ca cabeza. erguese da silla, acercase a parede, preme un botón e........ o altar maior empeza a abrirse como se fose unha porta, e debaixo del, metido nun oco, aparece unha ara romana, a que a tradición xacobea designa como a pedra donde os discipulos do apostolo santiago amarraron a sua barca cando chegaron a terras de gallaecia. probade de ir, vale a pena!!!

o campanario exento de san cibran

Nas terras da barcala, no concello da baña, chama a atención atoparnos cunha inmensa carballeira, na parroquia de san cibrán, por certo, bastante ben coidada, e no medio dela como surxindo da terra como os mesmos carballos, atopamonos cun campanario exento. a igrexa atopase uns cen metros mais abaixo, como nunha ondonada. e as casas da aldea, moito mais enriba. Seguramente o campanario atopase separado da igrexa, porque asi, o tocar as campas, sentirianas mellor. Na baña debia de levarse contruir as igrexas en sitios así, pois a uns kilometros de alí, tamén nos atopamos con outro campanario exento e a igrexa tamén metida no fondo do val.

santiaguiño do monte

Nas aforas da coruñesa vila de padrón, atopámonos enriba duns penedos ca figura do apostolo santiago, o que aquí cariñosamente, como somos os galegos ca nosa lingua, chamanlle santiaguiño do monte, como se fose un habitante mais de padrón. Había que cristianizar estes penedos polos ritos precristians que se levarian a cabo ali, e optaron polo apostolo santiago, xa que padrón é unha vila de longa tradición xacobea. O sitio está moi chulo xa que ten unhas fermosas vistas. Esse santiaguiño do monte!!....de padrón de toda la life nenoo.

a pedra da auga

No concello de Silleda, atopase a pedra da auga, unha inmensa roca de granito a que a xente otorgalle poderes curativos. na parte de arriba ten unha grande poza na que a xente bota as moedas para pedir favores, e na parte de abaixo da roca, nunha pequena concavida producida pola erosión da auga, creouse un pequeno altar cheo de velas. aquí podese observar perfectamente a reminiscencia dos cultos precristiáns de adoracións as rocas, as que se lle atribuian poderes curativos, absorvidos pola ortodoxia da igrexa católica. o curioso e chamativo deste lugar é que non se construiu unha capela dedicada a virxe da auga, e así podemos observar mais claramente estas reminiscencias precristiáns de adoración. chamoume a atención o respeto da xente pois na poza de arriba, ademais de moedas de 5 e 10 centimos tamén hai algunha de 50 e de euro.... e siguen alí sen que nadie as levase.

o cabalo curioso

Ahí está no medio da vexetación do montañoso concello pontevedrés de cotobade, mirando para mín curiosamente e a vez seguro tras dese manto de vexetación espeso. cando chegaron os romanos a gallaecia, sorprendéronse de atopar grandes manadas de cabalos en liberdade vivindo nos nosos montes. o xeografo grego estrabón, cronista dos romanos, dicia que estes cabalos galaicos que vivian salvaxes,eran fillos do vento, que era quen os preñaba..... canta imaxinación tiñán estes do mediterraneo!!!

o seixo branco

Na costa de dexo, declarada patrimonio natural, no concello de oleiros, atopámonos co seixo branco, unha grande veta de cuarzo branco que sobresale por riba dos cantís. Parece unha gran serpe branca que sube do mar a terra. contan que antiguamente, nos dias soleados cando os barcos viñan para porto, guiabánse polo brillo do seixo branco nos dias soleados. ali preto atopase tamèn a pequena illa da marola, que como ben di o dito, "quen pasou a marola pasou a mar toda"....... pois esta zona da ría da coruña, betanzos pontedeume, é de díficil navegación.

a casa do cabildo

Unha das fachadas mais bonitas e representativas do barroco compostelán é a da casa do cabildo, pero o que mais chama a atención é que solamente e iso, unha fachada, mandada construir polo cabildo da catedral para armonizar un dos lados da praza das praterias. poderiase decir que é un decorado, pois ainda que de fronte parece un edificio enorme, despois de fondo ten coma dous metros.

en busca dos dolmens de vimianzo

Nunca me esquencerei dunha vez que alguén me comentou que fora cuns amigos a visitar a ruta dos dolmens de vimianzo e que quedaran moi enganados pois virón un cartel que a sinalizaba, meteronse co coche por unha pista chea de curvas e sen aparente fin, despois tiveron que andar coma vinte minutos, e solamente había un dolmen alí.......... jajajaja rinme para meu interior claro, e moi diplomáticamente respondinlle que a ruta abrangue mais dolméns pero que non están todos xuntos, si non que se atopan desperdigados por toda esa gran zona da costa da morte. nosoutros, para chegar a este das fotos, tamén tivemos que pasar as nosas, e ademais está dentro dunha grande finca fechada que semellaba ser unha inmensa explotación de eucaliptus( xa postos a pedir, cando o franciscano galego frai rosendo salvado tivo a gran idea de traelos a galicia, debeu de traer tamen algún koala, así quedaban mais auténticos jajajaja). este dolmen está feito con grandes laxes de esquisto e ten unha gran cámara interior donde pode estar de pé perfectamente unha persona, ainda que o que mais te chama a atención e a soedade do lugar e o fondo a petrea imaxe do monte pindo, o noso olimpo da prehistoria.

unha catedral dentro dun mosteiro

Se algún día vades a visitar o mosteiro de sobrado dos monxes(si, ese mesmo que se fixo famoso cando un traductor do equipo do conselleiro de cultura, traduciu o castejano o seu nome: fallado de los monjes), seguramente unha das cousas que mas bos chamara a atención, e a gran maqueta da catedral de santiago que se atopa na igrexa deste mosteiro, non tiñán donde metela despois de rematar a exposición na que estaba en santiago(non lembro agora cal fora)...... e deixarona alí. típico en galicia nenooo!!!!!

os muiños do folón

Estes muiños atopanse no concello pontevedrés do rosal, cando miras para eles, o primeiro que pensas e, que fan alí tantos muiños xuntos, nunha pendente tan pronunciada e nun sitio con tanta beleza salvaxe, o de traballiños que pasarian os paisanos subindo e baixando cos burros cargados de sacos de millo para convertelos en fariña, e as grandes veladas que pasarian o son da gaita, bailando a muiñeira, e sacando a sede cos bos viños do rosal (sempre me gustaron mais estes albariños cos da zona do salnés).

o muiño de vento de brins

Sempre me sorprenderon as parroquias rurais das cidades, pois nelas é donde mellor se conservan mostras da etnografía popular galega. eu penso que é como un mecanismo de defensa das suas raices e de recordo os seus devanceiros, en contraposición ca cidade que teñén o carón, e que para toda a xente da aldea, non deixa de ser un monstruo no que nunca vivirian(ou para casi toda, sempre haiche algún desertor do arado). andando fai tempo na bici polo rural de santiago, atopeime cunha construcción que o que mais se me asemallaba era a un muiño de río, pero estaba no medio e medio dun camiño, e por alí non pasaba nin río nin regato, así que cando me acheguei mais e vin unha pedra de moer o carón da porta, empezoume a andar a mosca tras da orella, menos mal que alí, sentado nun banquiño de pedra, había un señor moi maior, no inverno da súa vida, tomando o sol dunha tarde de inverno, e pergunteille que era aquelo, e respondeume todo cheo de razón que era un muiño de vento, pero que xa non tiña a maquinaria antigua porque lle puxeran unha eléctrica. gustariame falar mais con ese señor, pero estaba tan pachucho, e vendo o esforzo que fixo para erguerse e falar conmigo, despedinme del amablemente e marchei ca bici.

o coro da catedral de lugo

Se algún día vos deixades caer por lucus augusti, e levades unha cámara de fotos enriba, non perdades a oportunidade de entrar na catedral, e visitar o coro, unha magnífica obra en madeira feita polo escultor francisco de moure no século dezasete. antiguamente as catedrais eran ademais de lugar de culto, lugar de reunión para a xente, e entón os curas que sonche moi listos, intentaban ter o máximo espacio posible para eles en detrimento da xente, e poñian o coro na nave maior. a día de hoxe, en galicia, a catedral de lugo é a única que segue a conservalo no seu lugar orixinal. cando entredes a velo, veredes que está as escuras, e como non e de recibo(ou si) encender as luces que están apagadas, apenás veredes as maravillosas tallas de madeira, así que, sacade a cámara apuntade a calquer silla e sácade unha foto, cando as pasades o ordenador, saen cousas tan sorprendentes coma estás..........parece coma se a luz estivese apagada para non despertar a esa xente...........