jueves, 30 de junio de 2011

a ponte nafonso







Donde o río tambre perde seu nome masculino e pasa a chamarse ria, atópase a ponte nafonso, que cruza a corrente de auga con seus mais de 270 metros de longo serpenteante, e une as orillas de noia e a serra de outes. O lugar e chamativo, con grandes cañaverais facendo canles na auga, a grande ponte petrea unindo as duas orillas, e como telón de fondo os grandes montes da serra de outes. Conta a lenda que a ponte a ergueu nunha sola noite o demo. ainda que o arquitecto non foi él, senón un tal afonso que despois pasouse a chamar afonso da ponte e de ahi venlle o nome a construcción. O sepulcro do constructor ainda se pode ver a día de hoxe na entrada da noiesa igrexa de santa maria a nova. afonso o da ponte ponte nafonso!!!

viernes, 24 de junio de 2011

o cruceiro do bargo.



A aldea do bargo, e unha típica aldea rodeada de campos de labranza, con un nucleo de vivendas ben restauradas, como a maioría das que pertencen o concello de santiago. esta atópase o carón da peregrina, parroquia a que pertence. As aforas da aldea, atópase o castro do bargo, totalmente comido pola maleza e os eucaliptos, e xusto en fronte, donde remata a aldea, ou empeza, según veñamos ou marchemos dela, enriba dun murete de terra, atópase o cruceiro do bargo, que da a impresión nestes primeiros dias do verán, que está a vixiar ca súa mirada petrea como crecen as prantas do millo. antiguamente, o cruceiro atopábase noutro lugar, pero como casi ninguén pasaba por alí, decidiron cambiarlle o emprazamento. -Antes estaba aló en baixo ,no outro lado da leira de millo, o carón dun carballo, puxerono alí porque nese lugar un raio matou a un paisano, pero o facer a nova estrada para a aldea, os veciños pensaron que quedaria mellor aqui, e cambiarono de sitio.- así mo contou un veciño que estaba a traballar na súa inmensa leira de leitugas. Home falador, tamén me contou que na aldea vivía un veciño que uns dias antes de morrer alguén, el xa o sabía, tiña ese don ou esa maldicion, según coma se mire. antes, cando morria alguen, un veciño da aldea, era o que se encargaba de cambiarlle a roupa o difunto, pois os demais veciños e familiares non querian tocar o morto, non fose ser. Adiviñades quen era o home que na aldea do bargo encargábase desa misión?

jueves, 16 de junio de 2011

o pazo-aldea de fontecova





















As aforas de santiago, falando coloquialmente, na parte de atrás das antenas do monte pedroso, atópase o pazo de fontecova, un sitio peculiar, un pazo aldea rodeado por todolos lados de monte. as únicas terras de labranza que atopamos alí son as que están dentro do gran muro de pedra que fecha a propiedade. O contraste entre as terras traballadas polo ser humano, o pazo, un edificio de boa canteiria de granito cun enorme patio interior empedrado, o pombal, e o monte que o rodea por completo, cas grandes antenas da radio galega, a tvg e a tve e impresionante. Ata na entrada da casa, nun burato que foi a mais debido as chuvias, formouse un cativo lago no que hai patos. parece talmente un decorado dunha película de emir kusturica, cun grande toque que mezcla o onírico e realidade. o lado negativo é que este lugar está semiruinoso ainda que vive xente nel, non sei se serán os caseiros ou os donos, xa que antiguamente esta inmensa propiedade era dun coengo da catedral. se vades alí non vos acerquedes moito a porta de entrada, hai un can con moi malas pulgas,que non para de ladrar coma un condenado, eso que é velliño e da a impresión que lle vai dar un ataque o corazón. outra cousa que chama a atención son as galiñas que andan por alí a sua bola, e o contrario do que acontece en todalas aldeas, están acheganse a ti coma se non visen moitos seres humáns por detrás das antenas do pedroso. coloquialmente falando...jaja









jueves, 26 de mayo de 2011

praia fluvial do agro novo







Sin sair do coruñés concello de vedra, podemos achegarnos a praia fluvial do agro novo, no río ulla, que fai as funcións de separación entre a provincia da coruña e a de pontevedra. O lugar e bastante amplio, con moitas zonas de sombra, e a praia e totalmente natural, a auga do rio e o campo, nada mais. Ten tamén unha pequena illa, a que se pode acceder andando, se nos metemos no rio, xa que nesa zona apenas cubre. ten que ser curioso estar tomando o sol tumbado a bartola nun campo de herba totalmente rodeados do río por todolos lados.

os muiños de vilanova en vedra







Se nos achegamos o concello de vedra, vale a pena pegar un salto a parroquia de vilanova, e achegarnos a ruta dos muiños do río merín. O sitio e sombrio e hùmido xa que o río discurre por un cativo canón. hai unha ruta de sendeirismo, ainda que solamente vale a pena facela dende o principio ata un mirador de madeira, é menos dun kilómetro ida e volta, pero vale a pena pois atopamos rincóns acolledores, e todos os muiños atá ahí están restaurados. ata hai un que ten tallada unha cruz na entrada, a modo de bendición, non vaia ser o demo, despois de todo, os muiños da nosa terra eran as discotecas dos nosos antergos. Muiñeiras e os viños da ulla, boa combinación!!!XD

os bosquetes de acacias do pedroso
















Si subimos o monte pedroso de santiago de compostela, pola estrada asfaltada que leva as antenas da televisión,, nalgúns lugares aparecen uns grandes bosquetes de acacias, unha especia da familia dos eucaliptus ou viceversa, vamos unha especia alóctona australiana que parece ser que atopou o seu paraiso privado na nosa terra. os bosquetes que forman son chamativos, totalmente sombreados pois son arbores moi tupidas que non deixan pasar os raios do sol e por eso mesmo, non crecen outras especies debaixo, o que lle da o chan un aire curioso totalmente tapizado de follas caidas destas árbores. parecen fragas de conto, polas que se pode pasear libremente por donde nos pete xa que dentro delas por crecer nin crecen os toxos nins as silveiras.

sábado, 14 de mayo de 2011

a fonte sin cabezas de vidan



xa nos limites da cidade de santiago atópase o barrio de vidan, por donde entra na cidade o camiño portugués. no tramo que discorre polo barrio chama a atención poderosamente unha fonte feita de granito moi ben tallado, vamos que nunca imaxinariaste que unha fonte así fose aparecer nese lugar. ainda que o que chama mais a atención e que ten duas estatuas petreas, e as duas sen cabeza. gustariame saber quen e porque decapitou as duas estatuas....... seguramente ten unha historia curiosa detrás. vidan vidan con cabeza irán e sen ela voltarán!!!

o forno de santa mariña de auguasanta







As aforas da pintoresca aldea de santa mariña de auguasanta, no ourensán concello de allariz atopámonos cun lugar verdadeiramente pintoresco e chamativo. consta de duas partes, unha externa e outra interna(debaixo da terra literalmente). Tratase do coñecido como o forno da santa. Alí din que queimaron a mariña unha habitante da aldea en epoca romana por non querer ter tratos cun oficial romano. Na parte de arriba quedan non os restos, sinon o principio dun edificio a modo de templo que non chegou a rematarse, e abaixo está o forno que ven podería ser de epoca castreña, polo que discorre un cativo regato. Un sitio verdadeiramente pintoresco e porque non decilo, con certo toque de máxico.

Se vades nun dia soleado notaredes a dicotomía ceo cando estamos enriba e inferno cando cun pouco de respeto por non saber donde imos aparecer baixemos por unha das duas entradas que conducen baixo a terra literlamente!!!!

miércoles, 11 de mayo de 2011

a pedra que falaba de vilar do rei




As aforas da remota aldea santiaguesa de vilar do rei, atopàmonos cunha inmensa roca granítica co don da personificaciòn, xa que a xente do lugar otorgàballe o don de falar. - ti deciaslle: hola, e a pedra respondiache o saudo con outro hola!!!!, así mo contou unha veciña dese lugar, ainda que agora a pedra deixou de falar, o que non me extraña vendo o que hai o seu redor.......,por onde pasa unha liña de alta tensión e o monte está totalmente descoidado!!!!!!!! tallados nesta inmensa mole granítica tamén podemos ver uns petroglifos, polo que o seu interés e dobre, por unha parte arqueolóxico e por outro, de lenda de tradición oral, ainda que non e lenda de todo cando a pedra falar falaba...pena que agora non nos responda a pregunta de por qué deixou de falar.

miércoles, 4 de mayo de 2011

Ermida de gundian




A ermida de gundian, atopase no concello de vedra, como curiosidade, decir que é única zona o sur do río ulla que pertenze a provincia da coruña. o sitio e chamativo, pois alí estreitase o rio ulla no coñecido como paso de san xoan da cova, zona lendaria na que se di que se atopa a entrada da cova que comunica ca do pico sacro. a día de hoxe chama a atención o enorme viaducto do ave que como sempre..... afea a paisaxe. Welcome al feismo da nosa terra!!!

jueves, 28 de abril de 2011

a casa mais estreita de galicia





No concello lucense de monforte de lemos, (ou dos demos como suelen chamalo os seus habitantes), atopamos un edificio ben chamativo, e non pola sua arte que tamen a ten, nin pola sua grandeza, mais ben o contrario......pois é o edificio mais estreito desta terra nosa. catro plantas que parecen querer escapar de monforte para o ceo.

jueves, 3 de febrero de 2011

o pedron de padron




Na igrexa de santiago de padrón, sucede algo ben curioso e chamativo. O planing sería este. chegamos a padrón, acercamonos a igrexa, entramos, acercamonos o altar maior, e alí seguramente atopamos o sacristán. amablemente pedimoslle se nos pode ensinar o pedrón. Ata ahí todo ben....o curioso ben cando nos da a entender que si a firmando ca cabeza. erguese da silla, acercase a parede, preme un botón e........ o altar maior empeza a abrirse como se fose unha porta, e debaixo del, metido nun oco, aparece unha ara romana, a que a tradición xacobea designa como a pedra donde os discipulos do apostolo santiago amarraron a sua barca cando chegaron a terras de gallaecia. probade de ir, vale a pena!!!

o campanario exento de san cibran




Nas terras da barcala, no concello da baña, chama a atención atoparnos cunha inmensa carballeira, na parroquia de san cibrán, por certo, bastante ben coidada, e no medio dela como surxindo da terra como os mesmos carballos, atopamonos cun campanario exento. a igrexa atopase uns cen metros mais abaixo, como nunha ondonada. e as casas da aldea, moito mais enriba. Seguramente o campanario atopase separado da igrexa, porque asi, o tocar as campas, sentirianas mellor. Na baña debia de levarse contruir as igrexas en sitios así, pois a uns kilometros de alí, tamén nos atopamos con outro campanario exento e a igrexa tamén metida no fondo do val.

santiaguiño do monte




Nas aforas da coruñesa vila de padrón, atopámonos enriba duns penedos ca figura do apostolo santiago, o que aquí cariñosamente, como somos os galegos ca nosa lingua, chamanlle santiaguiño do monte, como se fose un habitante mais de padrón. Había que cristianizar estes penedos polos ritos precristians que se levarian a cabo ali, e optaron polo apostolo santiago, xa que padrón é unha vila de longa tradición xacobea. O sitio está moi chulo xa que ten unhas fermosas vistas. Esse santiaguiño do monte!!....de padrón de toda la life nenoo.

domingo, 2 de enero de 2011

a pedra da auga




No concello de Silleda, atopase a pedra da auga, unha inmensa roca de granito a que a xente otorgalle poderes curativos. na parte de arriba ten unha grande poza na que a xente bota as moedas para pedir favores, e na parte de abaixo da roca, nunha pequena concavida producida pola erosión da auga, creouse un pequeno altar cheo de velas. aquí podese observar perfectamente a reminiscencia dos cultos precristiáns de adoracións as rocas, as que se lle atribuian poderes curativos, absorvidos pola ortodoxia da igrexa católica. o curioso e chamativo deste lugar é que non se construiu unha capela dedicada a virxe da auga, e así podemos observar mais claramente estas reminiscencias precristiáns de adoración. chamoume a atención o respeto da xente pois na poza de arriba, ademais de moedas de 5 e 10 centimos tamén hai algunha de 50 e de euro.... e siguen alí sen que nadie as levase.

o cabalo curioso


Ahí está no medio da vexetación do montañoso concello pontevedrés de cotobade, mirando para mín curiosamente e a vez seguro tras dese manto de vexetación espeso. cando chegaron os romanos a gallaecia, sorprendéronse de atopar grandes manadas de cabalos en liberdade vivindo nos nosos montes. o xeografo grego estrabón, cronista dos romanos, dicia que estes cabalos galaicos que vivian salvaxes,eran fillos do vento, que era quen os preñaba..... canta imaxinación tiñán estes do mediterraneo!!!

o seixo branco




Na costa de dexo, declarada patrimonio natural, no concello de oleiros, atopámonos co seixo branco, unha grande veta de cuarzo branco que sobresale por riba dos cantís. Parece unha gran serpe branca que sube do mar a terra. contan que antiguamente, nos dias soleados cando os barcos viñan para porto, guiabánse polo brillo do seixo branco nos dias soleados. ali preto atopase tamèn a pequena illa da marola, que como ben di o dito, "quen pasou a marola pasou a mar toda"....... pois esta zona da ría da coruña, betanzos pontedeume, é de díficil navegación.

a casa do cabildo


Unha das fachadas mais bonitas e representativas do barroco compostelán é a da casa do cabildo, pero o que mais chama a atención é que solamente e iso, unha fachada, mandada construir polo cabildo da catedral para armonizar un dos lados da praza das praterias. poderiase decir que é un decorado, pois ainda que de fronte parece un edificio enorme, despois de fondo ten coma dous metros.

lunes, 27 de diciembre de 2010

en busca dos dolmens de vimianzo




Nunca me esquencerei dunha vez que alguén me comentou que fora cuns amigos a visitar a ruta dos dolmens de vimianzo e que quedaran moi enganados pois virón un cartel que a sinalizaba, meteronse co coche por unha pista chea de curvas e sen aparente fin, despois tiveron que andar coma vinte minutos, e solamente había un dolmen alí.......... jajajaja rinme para meu interior claro, e moi diplomáticamente respondinlle que a ruta abrangue mais dolméns pero que non están todos xuntos, si non que se atopan desperdigados por toda esa gran zona da costa da morte. nosoutros, para chegar a este das fotos, tamén tivemos que pasar as nosas, e ademais está dentro dunha grande finca fechada que semellaba ser unha inmensa explotación de eucaliptus( xa postos a pedir, cando o franciscano galego frai rosendo salvado tivo a gran idea de traelos a galicia, debeu de traer tamen algún koala, así quedaban mais auténticos jajajaja). este dolmen está feito con grandes laxes de esquisto e ten unha gran cámara interior donde pode estar de pé perfectamente unha persona, ainda que o que mais te chama a atención e a soedade do lugar e o fondo a petrea imaxe do monte pindo, o noso olimpo da prehistoria.

unha catedral dentro dun mosteiro


Se algún día vades a visitar o mosteiro de sobrado dos monxes(si, ese mesmo que se fixo famoso cando un traductor do equipo do conselleiro de cultura, traduciu o castejano o seu nome: fallado de los monjes), seguramente unha das cousas que mas bos chamara a atención, e a gran maqueta da catedral de santiago que se atopa na igrexa deste mosteiro, non tiñán donde metela despois de rematar a exposición na que estaba en santiago(non lembro agora cal fora)...... e deixarona alí. típico en galicia nenooo!!!!!