costa de imende

Pasando a pedra da sal, a última zona habitada da carballesa praia de baldaio, atópase un tramo de costa totalmente salvaxe, tanto que nin estrada asfaltada ten, hai que ir pegados a costa por unha pista de terra e deixarse sorprender por esta por sorte, cuasi virxe paisaxe, reino dos surfeiros e dos pacientes pescadores de cana nas rocas. os cantís non son moi altos, pero despois as últimas montañas das terras de carballo chegan literalmente o bravo atlántico, formando uns miradores dignos do paraiso. deixo que as fotos falen por si solas, aqui o dito de vale mais unha(ou varias) imaxes que mil palabras, venlle o pelo!!!!

santuario das ermidas

Literalmente perdido entre ladeiras escarpadas, tapizadas por viñedos dos que sae o bo viño de valdeorras e tamen o da ribeira sacra, discurre o descoñecido río bibei, neste caso polo ourensán concello do bolo. nunha destas ladeiras habia fai moitos anos unha cativa capela, dedicada a virxe. un dia o bispo de astorga(estas terras de fronteira con castela pertencen a diocesis de astorga), tivo unha enfermidade moi grave e decidiu como sempre.........rezarlle a virxe desta capela, e como por arte de maxia, sanou. como agradecemento decidiu construir este maravilloso conxunto arquitectónico que pende literalmente da ladeira, composto pola igrexa, unha escola para estudar os curas e un sorpendente via crucis no que todos os pasos contan con estatuas talladas. este sitio talmente parece unha loita para ver quen consegue algo mais sorpendente, ou a natureza que aqui mostrase en estado de gracia, ou o bispo que tamén parecía mostrarse..... se vades algun día non perder de bañarse nas limpas e cristalinas augas do tan descoñecido como fermoso río bibei. aqui non hai bar...... non vive ninguén. foi a respota directa, concisa, chea de razón e explicativa que nos deu un señor cando andabamos a buscar un pola aldea.

os horreos de imo

En terras de dodro, donde o ulla empezase a converter na ría de arousa, atopámonos ca curiosa aldea de imo, unha amalgama de casas separadas por estreitas ruas nas que moitas están cubertas por tellados de viñas,e donde se vades no verán con estirar un pouco a man poderedes coller algún racimo para resfrescarse do verán destas terras que tan ben supo promocionar rosalía de castro nas suas poesias. Se subimos dende a estrada que vai para boiro, e atravesmos todo o caseríó, enriba de todo abrese unha inmensa praza que antiguamente era a eira comunal, e os seus pes, aparece este conxunto de horreos de pedra, cas paredes de madeira. toda unha grata sorpresa nestas terras prelitorais da provincia de coruña. chove miudiño miudiño chove, pola banda de laiño pola banda de lestrove!!!!!

a ponte do demo

Na terra de deza, no concello de silleda, atópase a ponte do demo. unha fermosa ponte de granito que salva o rió que lle da nome a estas terras centrais da galicia, o deza. o lugar é máxico, o río transcurre por fermosas paisaxes, e para salvalo, os monxes do mosteiro de carboeiro construiron esta ponte. leva o nome de ponte do demo pois conta a lenda que os monxes como non daban rematado a ponte pidironlle axuda o mismísimo demo e este a cambio, levariase algunhas animas consigo. os monxes que tontos non eran, fixeron unha especie de rito polo que protexeron as animas, e así o demo non puido levalas consigo o rematar de construir esta ponte.

san pedro de rocas

No concello de esgos, englobado na riboira sacrata ourensán, atopase, perdido literalmente entre peñascos, co antigo eremitorio de san pedro de rocas. A igrexa e troglodita, das que estan literalmente excavadas no terreno. O interior e húmido e sobrecolledor, entre a pouca luz que ten e o chan que está todo cheo de tumbas antropomorfas. no exterior, o que mais chama a atención e a espadaña, que está exenta, enriba dunha grande rocha granítica, como querendo facerlle de peineta a esa inmensa mole petrea. o apelido venlle o pelo........de rocas, san pedro de

o via crucis de beade

No concello ourensán de beade, como se fose unha illa petrea, rodeada de mares de viñedos, atópase o conxunto arquitectònico formando pola igrexa de santa maria de beade, o via crucis e a capela de san roque. o lugar e curioso, denota certo poder petreo e a vez etílico, stone e grapes, como definiu unha escritora inglesa a principios de século a nosta terra cando fixo unha viaxe por ela, stone e grapes(uvas e granito). a sombra do teito voladizo da capela, sentandos nun banco, habia tres vellos moi marchosos, tapándose dos raios de sol do mediodia ourensán, toda unha metáfora destas despoboadas terras do interior nas que a penas quedan cativos, ainda que estes tres parecianno polo ben que o pasaban, non sei se por natureza propia de seu ou polo bo viño do ribeiro..........

o canón do eume

O río eume no seu devagar ata confluir co oceano atlántico en terras de pontedeume, pasa polas terras alta do concello corúñés da capela, e antes de chegar as fragas do eume, atopa unha enorme masa rochosa que lle impide o paso, e entón o eume que é moi traballador e bota de menos o mar, loita contra este obstáculo que atopa no camiño, creando este espectácular canón, ainda que para unha duendecilla que tamén estaba alí, este non é canón, dixo ironizando co coñecemento de causa que lle da coñecer o do colorado ala en ianquilandia.... o que me fixo pensar que si este da vella gallaecia e espectácular......como virá sendo o outro, jajaja. en contraposición co traballo da natureza o ser humano aproveitou as paredes rochosas para meterlle un embalse o río, e digo eu falando en prata, por qué non meteria o embalse no......

a fabrica da luz de noia

Nun remoto lugar do próximo e accesible concello coruñés de noia, donde o río tambre xa casi se converte na ria de muros e noia, atopase o impresionante edifìcio da fábrica da luz, que como o seu nome indica, tiña e segue a ter esa función. o edifiício è de estilo modernista neo románico, de principios do século vinte, obra do arquitecto porriñés antonio palacios. o sitio é moi idílico e diferente,( pois ademais da central eléctrica ten un hotel con encanto, e unha area de lecer), abaixo de todo dun enorme cañón que non chegamos a ver, pois as suas ladeiras estan totalmente cubertas de eucaliptus; semella por veces o canón do miño, o lugar non chega a ser bonito, quedase nese intento, pois despois de todo trátase de unha central hidroeléctrica, pero ten certo encanto cautivador, polo diferente e único do lugar. rio arriba hai unha ponte colgante de ferro, e unha ruta de sendeirismo que sube paralela o río, cun tramo literalmente rochoso, polo que puxeron unhas pasarelas de madeira, ata andentrarse na tan descoñecida devesa de nimo, outro enclave máxico destas terras de noia. para chegar ata aquí hai duas opcións, unha e dende un cruce que parte da estrada de santiago a noia, e que transcurre por paisaxes totalmente desanxeladas, con vistas maravillosas da rìa de muros e os monte da serra de outes, e que despois de interminabeis curvas que meten un pouco de respeto deíxanos o caron da entrada, e a outra é dende ponte nafonso, non é tan bonita pero si mais cómoda e menos angustiosa, ainda que tamén lle chega de carallo... o dito, nun remoto lugar do próximo e accesible concello de noia.

as letrinas do pazo de guimarei

As aforas do concello pontevedrés da estrada, nunha chaira bastante a monte, en contraposición cas traballadas terras ca rodean, atopamámonos cas impoñentes ruinas da torre e pazo de guimarei. un solido edificio construido con boa canteiría de granito. o edificio consta de unha ala corrida totalmente lisa, e o seu carón enriba duns penedos, a torre. vese que primeiro construiuse a torre de defensa para señorear estas terras de tabeirós e nunha epoca posterior, cando xa a torre non cumpria o seu cometido defensivo, construiron o pazo, que se pode visitar por dentro, e ainda que esta nun estado deporable, ainda conserva moito de seu encanto. se vos deixades caer pola cociña, cunha enorme lareira, seguramente o que mais vos chamarà a atención, e que na mesma cociña tiñan duas letrinas!!!.........imaxinade por un momento, co noso pensamento moderno, ter un wc dentro da cociña da nosa casa, entre a lavadora e a neveira..........jajaja. a última foto son as letrinas da cociña.

detalles curiosos

E agora, dous detalles curiosos e simpáticos dos tantos que nos atopámos cando nos perdemos por calquer lugar desta terra do alén. un deles foi no concello pontevedrés de moaña, pero na zona da serra de domaio. alí nunha estrada que vai subindo dende a costa ata a montaña, hai un enorme poste de madeira dos de suxeitar os cables da eletricìdade de toda la life neno, como dicen en la coru, bastante rústico por certo pois ainda se lle ven os pequenos saintes das ramas, e clavado nel un cartel de color vermello, no que pon: peligro, no subir. O ver esto, o primeiro que se che ven a cabeza, ou a mín polo menos é o seguinte, mimaaaaa é un poste do cableado eléctrico, si lle puxeron este cartel de aviso, e porque a xente daríaselle por trepar polo poste arriba jajaja........... sin comentarios. e o outro foi no coruñés concello de coristanco, no bar que hai na estrada que baixa para o refuxio de verdes, estábamos tomandolle algo alí na terraza antes de baixar a visitar o lugar e de repente, foise a vista para un enorme carballo, e no seu tronco a modo de serpe negra, habia unha tuberia de prastico rematada nunha villa, que literalmente estaba incrustada na cortiza da árbore, claro o pensamento lóxico en outro sitio de españa seria: que carallo fai ali unha villa, pero como estamos en galicia, o pensamento é, funcionara? e como a curiosidade e moita, alá fomos a perguntarlle a unha señora que estaba a facer lume para asar unhas sardiñas a principios de xuño como querendo anticiparse o san xoan, e siiii, a villa funcionaba, pero como o galego non se fia do que lle dín, foi comprobar se era certo, mentras a señora das sardiñas e mais a sua filla a dona do bar rianse orgullosas por ter un carballo con villa..... e si, abrinno e funcionaba!!!!! botaba auga, pena que non botase viño para acompañar esas sardiñas jajaja

as pozas de melon

No montesío concello de melón, xa donde a provincia de ourense linda ca de pontevedra, nestas terras de montaña da dorsal galaica, podemos visitar as fermosas pozas de melón, unhas inmensas piscinas rústicas, feitas polo río cerves que no seu veloz baixar dende os últimos derrames montañosos das serras do suido e o faro de avión, hacia a comarca do ribeiro, buscando o rio miño, foi formando e segue a formar, estas pozas naturais, que están moi guapass. bañarse nelas nun dia soleado, despois de ir subindo paseniñamente paralelos o río, é toda unha grande recompensa para os sentidos. cada poza, e hai bastantesss, e diferente, unhas mais grandes, outras mais cativas, unhas mais abertas, sen apenas vexetacion arborea o seu carón, e outras mais fechadas e sombrias. hai que ir subindo apuradamente, e fixandose que pozas quedan libres, pois nestas terras do interior ourensán, donde o mar píllanos un pouco a desmán...... tanche moi solicitados estes jacuzzis naturais jajaja.

que chulo é, xa o mencionei noutra entrada do blog que falaba del, e un horreo pijo!!!! mais monumental que etnográfico, ainda que non sexa o mais longo desta terra, pois perto del, no mismo concello atópase o de lira que e un pouco mais longo, a min gustame este, cas suas pedras ben talladas, co pombal o seu carón, si que vivía ven o cura de carnota, voas colleitas de millo e pombas no pombal, que nesa época eran auténticas delicatessen. ahí segues como vagón petreo destas terras, horreo pijo de carnota. como curiosiade decir que a palabra carnota deriva de carn un vocablo celta que significa pedra, é se houbese que definir en duas palabras a este concello, serian pedra e mar.

o monte louro

O monte louro, no concello coruñés de muros, é un facho, así chamabánlle antiguamente os montes o carón do mar, pois neles prendianse antorchas a modo de primitivos faros para guiar os barcos a bo porto, nunca mellor dito. Este é un monte mítico, é porta e vixia da entrada da ría de muros e noia. din que é un monte que fala, xa que avisa cando vai cambiar o tempo polas nubes que se quedan xunto del. se vades pola estrada que de muros sae hacia carnota, tedes que desviarvos hacia ancoradoiro, e alí os pes do louro atópase a lagoa de xalfas, un refuxio para centos de aves, tamén vemos unha gran duna, que separa a lagoa do mar, como semellando non deixar que as augas da lagoa toquen as do mar ou viceversa, e o fondo, vixiando esta preciosa paisaxe bastante salvaxe por sorte, para estes tempos de "urbanización pegada al mar", o monte facho louro, semellando unha illa que quere pero non pode logralo.

a fervenza do ezaro

No cativo pedazo de terra que o concello coruñés de dumbría acaricia o mar, atópase a fantasmagórica fervenza do ezaro, a única fervenza que desemboca literalmente no mar. a paisaxe e desanxelada, polo pobre da vexetación xa que mires a onde mires ves enormes rochas, ca mole granítica da serra do pindo sendo a protagonista desta paisaxe,pero ten unha beleza que sobrecolle os sentidos. o río xallas que é o que forma esta fervenza, o atoparse cas duras rochas graníticas, non consigue erosionalas, e por eso ten que pegar un chimpo para chegar o oceano atlántico e así, como quen non quere a cousa, crea esta fermosa fervenza. o curioso e mosqueante é que si agora nos chama a atención, imaxinémonos como sería fai uns anos, antes de que os embalses que pobran o xallas impediran que o rìo chegase con todo o seu caudal a este pedaciño de costa no que dumbria asómase o bravo atlántico.

pena corneira

A pena corneira e un inmenso espazo declarado como monumento natural que comparten os concellos ourensáns de leiro, carballeda de avia e avión. Está composto de grandes rochas graníticas e carballos. se queremos ver como era a nosa terra antiguamente este é o lugar axeitado. Grandes rochas graníticas cubertas de musgo, e rodeadas de carballos. a sensación que temos o estar alí e extraña, pois as rochas parece que teñen vida propia como as àrbores e os fentos que comparten con elas este fabuloso espazo. Parece tálmente que estamos dentro dun capítulo da novela do bosque animado. O lugar recibe o nome da pena corneira por unha inmensa pedra con forma de corno, ou de menhir, ou de falo pétreo que sobresae na zona mais alta desta serra. no 1929, un investigador alemán atopou nesta zona unha misteriosa pedra cunha inscripción na que se decía como elaborar o augardente. Realidade ou lenda? a saber......

taberna o papuxa

Se vos deixades caer pola medieval vila de ribadavia, non vos perdades de entrar no papuxa, unha taberna das de toda a vida, para tomarlle unhas cuncas do bo viño do ribeiro, o de verdade,(non a auga con polvos que che dan por ahí.....) o de toda a vida que se cultiva nestas terras do ribeiro do avia. Cando vaiades non esperedes que vos sirvan, unha das peculiaridades desta taberna é que para beber solamentes che dan as cuncas, o viño tes que ir a collelo ti a bodega, abrir o pipo do barril e servirte, sen que ninguén che esté controlando o que botas, asi que aquí entra a boa fé da persona para despois decir as cuncas que consumiu. o entrar no papuxa chama a atención a taberna vella, de andar por casa,un lugar que che deixa sorprendido, pero cando imaxinas que nada mais poderá soprenderte........ volve a sopresa cando entras a bodega a coller o viño e a sopresa ainda e maior. Se vades con bo tempo, ainda ten outra parte mais, un patio interior cuberto por un grande emparrado, donde xa semellas estar no paraiso de baco por efecto do lugar ou quizas polo bo viño desta fascinante terra. non esperedes atopar nada de diseño alí todo e vello, de andar por casa, pero cun equilibrio perfecto para darlle un gran encanto doutro tempo a esta fascinante recuncho. Un aviso, pechade ben o pipo que senón o viño dos bocois segue a caer no chan, como querendo regar as lousas de pedra. non subo moitas fotos pois de noite, nun sitio no que as bombillas siguen sendo das de toda la life,e o efecto do viño............pero a este sitio pasalle como o fogar do santiso, ningunha foto da plasmado o encanto do lugar.

a fraga de catasos

No concello pontevedrés de lalin, as aforas do casco úrbano, pola estrada de ourense, atópase a fermosa fraga de catasós, declarada monumento natural pola sua grandiosidade. está composta de carballos e castiñeiros, estes son os mais altos de galicia, chegando alguns a sobrepasar os 30 metros de altura. impresiona ver os seus troncos varudos erguerse dende o chan como querendo alcanzar o ceo, en contraposiciòn a maioria de castiñeiros que vemos na nosa terra, que de sufrir tantos desmoches(corte das ramas mais grandes) en vez de crecer o alto, crecian o ancho. poderíase decir que os nosos castiñeiros sufriron unha castracción en toda regra....jajaja

a serra do forgoselo

Sinto especial predilección polas serras desta terra nas que a dia de hoxe, podense ver grandes manadas de cabalos e vacas salvaxes vivindo en plena liberdade. Son todas moi similares, e a vez únicas. Paisaxes minimalistas compostos do ceo, os verdes prados, algúnha que outra árbore e os cabalos e as vacas, e bueno dende fai pouco, tamén os grandes muiños eólicos, e de banda sonora o silencio, un silencio pesado con voz propia,a voz dos teus pensamentos que se disparan en lugares coma estes. a última serra que visitei foi a do forgoselo, no concello coruñés da capela. chama moito a atención cando, xustamente despois de pasar o paso antigando na estrada, a paisaxe pasa de ser domesticada polo ser humano, a converterse en capricho dos habitantes da serra, cabalos garañóns e vacas mostrencas, que van comendo os toxos e deixando bonitos campos de herba. a sua maneira, poderiase decir que son uns grandes compoñedores de fermosas paisaxes, ca grande vantaxe de non crear feismo ningún, o contrario do ser humano.....