MIRADOR DO MONTE BRANCO

Se hai un sitio deses que se pode decir que as vistas son espectaculares, este é o mirador do monte branco nas terras de ponteceso. o monte e unha enorme duna d area que sube dende o estuario do anllóns. a un lado temos cabana, o outro ponteceso e de frente donde o río volvese ría as terras de laxe. vale a penas se vamos hacia corme desviarnos uns metros para subir a este sitio e deixarnos ensimismar polo poder da natureza........e sinón preguntarlle a un  de ponteseso chamado eduardo, si oh o do himno galego!! fogar de breogán!

OS MUIÑOS DE CATOIRA

No pontevedrés concello de catoira nas highlands da parroquia de abalo, atòpase unha mostra etnográfica de primeiro orde. Dous muiños de vento, pero muiños muiños como os de río pero movidos polo vento, un ten o teito restaurado, pero o outro consérvase talmente como era cando ainda moia o millo desta zona do salnés axudado pola forza do bravo vento desta zona alta da arousa, os pes do omnipresente monte xiabre, que tamén ten muiños de vento pero estes non moen.... jajaja

para chegar a este bonito sitio, cunhas maravillosas vistas da ría de arousa, cumpre camiñar uns vinte minutos, hai que deixar o coche nas únicas e últimas casas da aldea, presidida por un vello cruceiro e botarse literalmente o monte. vale a pena, ánimo!!!

a igrexa de luaña

a porta lateral

Hai topónimos que chamán a atención por algún motivo, e tendemos sen coñecer o sitio a otorgarlles certos rasgos, a min personalmente dende que escoitei o topónimo luaña, que é unha parroquia do concello de brión meu maxín sempre me levaba a algo máxico, esotérico algo desa vella galicia lendaria. Así que un día decidín ir a luaña, as high lands de brión jajaja, e resulta que si, alí había ou ainda hai algo desa galicia máxica. resulta que na igrexa parroquial, faciase un ritual que consistía en  levar o enfermo ou posuido a igrexa, e na porta lateral facer unha cruz con alimentos e cabelo da persoa ou do animal que se quería curar, o rito tiñano que facer tres mulleres  que ninguén sabía quen eran. chamábanlles as feiticeiras. tiñan un cravo e poñiano na cruz e o enfermo tiña que dar tres voltas o redor da igrexa e en cada unha, morder o cravo(supoño que cando era de sandar un animal obviarian esta parte), despois dar unhas reviravoltas e tirar o cravo o chan e así remataba o ritual. seique unha vez, contaba a señora que estaba tuneando o interior da igrexa polas festas do patrón san xulian, que seu irmán fai anos nos tempos da posguerra e da fame, vira unha vez como as feiticeiras facian o rito sen que o viran a él, e o rapaz aproveitou cando ninguén o viu, para coller os alimentos que formaban a cruz, rosquillas, chiculate e froita e escapar con eles para darse un festín, e claro cando despois de darlle a volta a igrexa as feiticeiras e o enfermo viron que os alimentos non estaban........... imaxinádebos o susto que levaron!!!

A FERVENZA DE CODESO

Na coruñesa comarca da ulla, no concello de boqueixón, na parroquia de codeso na aldea de ardesende, despois de pasar a capela que alí se atopa e enfilar por un desfiladeiro tuneado cunha longa escaleira de madeira e despois de andar un anaco por unha angosta congostra desas as que os raios do sol nunca nunca chegan....chégase a "non coñecida" fervenza de codeso, e digo non coñecida porque apenas ninguén a coñece. Nesta terra lévase moito iso, mil horreos pois toma ya,  que o único famosete é o de carnota, mil fervenzas, pois o mesmo, a do ézaro, e a do toxa en silleda, etc etc. habería que empezar a reinvidicar estes sitios que teñén moito encanto e pouca xente a visitalos, ou por outra parte casi mellor que sigan así sen tanto turisteo xa que así seguen conservado un aquel de misterio e sorpresa agradable donde menos imaxinas...........quen nos ía decir a nos os de compostela que ahí o carón en boqueixón a unhas pedaladas de bicicleta, teriamos esta fermosa fervenza choutando entre carballos!.

A VIXIA DE HERBEIRA

Subindo sinuosamente dende san andres de teixido, pola serra da capelada, dirección a cariño, entre paisaxes sobrecolledoras desas que fan activar as sensacións, vendo greas de cabalos salvaxes, pradeiras alpinas, bosquetes de piñeiros  e o bravo oceano atlántico, a uns 5 kilómetros aparece unha vella construcción de pedra, exactamente no cantíl mais alto da península ibérica e solamente superado en altura por algúns fiordos noruegueses.  alí está a garita de herbeira, ou vixia, xa que antiguamente era una especie de faro mandado construir por carlos III. sobrecolle mirar a mar dende alí enriba, son 615 metros de caida cuasi cuasi vertical. Atopámonos nas terras mais vellas da vella europa. IMPRESIONANTE!

A ARBORE QUE NON É TAL

Andando por terras de oroso, visitando a igrexa parroquial de vilaromarís, despois de contemplar unha desas fermosas estampas de matrimonio maior levando a estabular o gando, chamóunos a atención unha árbore que non era árbore....ainda que parecer o parecía, o que non atopemos polo rural galego.....jajaja

é unha caseta de cemento na que naceu unha enredadeira!!!

os montes do oleiron

A menos de 15 km da cidade de santiago, atópanse os montes do oleiron. é outro mundo; ata hai poucos anos, polas suas cumes ainda corrian greas de cabalos salvaxes, a día de hoxe non sei se quedará algún. o lume do 2006 contribuiu desgraciadamente a sua desaparición.  O que ainda queda, como un contenedor sen o seu contido, e un arcaico cortello donde supoño que meterian os cabalos, unhas vistas espectaculares do val da mahia e das terras de iria flavia e unha paz que sobrecolle os sentidos.

capela fonte e cruceiro da madalena de vilouta

No coruñés concello de ames, na parroquia de tapia( a praia dos que somos de santiago e parte do extranxeiro), atópase unha curiosa fonte, desas ás que as personas dalles por otorgarlle poderes curativos( a suas augas non a fonte en si) que aquí o final o importante é o contido e non o continente....jajaja. O conxunto está composto por a susodicha fonte, que chama a atención por estar dentro dunha pequena construcción,  un cruceiro e a capela de madalena. Se vades a praia fluvial de tapia, vale a pena desviarse na zona da vilouta, e disfrutar un pouco desta mostra de etnografía popular

que non deixa de ser outro dos moitos lugares de adoración precristiá as deidades das augas, e reciclado tempo despois pola igrexa católica.

O LAVADOIRO DE BETANZOS

A vila de betanzos e deses sitios sorpresa, os que sempre que vas, descubres algo chamativo. unhas desas cousas é o lavadoiro que os irmans garcia naveira, grandes filántropos e benefactores regalaronlle o seu pobo natal.

chama a atención o seu descomunal tamaño, e a sua bonita ubicación o carón do río do que aproveitaba as augas. a falta de unha, ten duas plantas, na de abaixo están os pilóns de lavar a roupa e na de arriba os tendais para secala. se a dia de hoxe resúltanos chamativo, habería que imaxinarse a principios do século vinte!!!!

O AVÓ CHAVÍN

Semella unha enorme pata de elefante, que señorea a fermosa é recóndita paisaxe da fraga de chavín no lucense concello de viveiro, no norte da provincia de lugo, na comarca da mariña lucense occidental, na parroquia de.......jajaja

éste eucaliptus ou colito como din por santa comba, é  o mais alto e ancho da nosa terra,  ainda que en persona non o pareza, ten mais de dez metros diametro, que xa son metros!!

VÉNDESE "CHALET RÚSTICO"

Véndese chalet rústico nas aforas de santiago, toma ya!!!!! véndese véndese queres mercalo? dicíame unha das duas señoras que tomaban o aire na eira da súa casa nunha calurosa tarde, se mal non me lembro do mes de maio, cando lles perguntei si o horreo por ser doble,coñeciase con outro nome.

santo andŕes de teixido

Quen non foi de vivo terá que ir de morto convertido en animal, así que si algún día ides a esta aldea do coruñés concello de cedeira, non se vos ocurra pisas bicho ningún, podería ser a reencarnación de alguén que non foi a visitar o san andrés cando era ser humano( o bicho, non o santiño). san andrés era un pouco celoso do apostolo santiago pois a este visitábano moitos pelegrins pero ó de teixido non, entón falou con deus, contoulle como se sentía e deus concedeulle iso, o que non te visite de vivo tera que ir  de morto. encántame como os galegos misturamos a ficción ca realidade, o racional con irracional, a historia cas lendas, e de resultado temos a forma de ser do galego, como os alquimistas misturaban os metais buscando facer ouro, todo galego leva un alquimista dentro.

a aldeiña atópase na salvaxe e fascinante serra da capelada, ca orixinalide natural, naturalmente jajaja de que é unha cordilleira que remata literalmente no oceano atlántico, creando uns cantís de vertixe. este tramo da costa galaica, según os xeólogos e a zona mais vella de europa.

ide de vivos...........vale a pena.

ABUIN A ALDEA MALDITA DOS LODORMANI

Durante 3 seculos sucedéronse varias oleadas de incursións vikingas as nosas terras. viñan a saquear o que eles coñecian como jacobsland, a terra do apostol jacobo, a que creian chea de riquezas pola fama que tiña nas vellas terras de europa a cidade de santiago. Esta xente do norte era coñecida polo nome dos lodormani. despois de tantas incursións algúns quedaron a vivir aquí. Un dos sitios nos que quedaron foi nas terras de rianxo, na coñecida como aldea maldita de abuín. recibe este nome porque dun día para outro desapareceron os seus habitantes. As lendas din que foran a roubar o mosteiro de armenteira o outro lado da ría de arousa, e sobre eles caeu unha maldición por roubar na casa de deus. A ciencia certa non se sabe que pasou, e todo son suposicións mais ou menos acertadas. eu quédome con unha, a de que esta aldea era unha colonia de lodormani(descendentes de vikingos), e como levaban no sangue as pillaxes, decidiron facer unha no mosteiro de armenteira, ca mala sorte que os descubriron ou quizás que sin ser eles levaron a culpa, e así o arzebispo de santiago, que era o señor destas terras, tivo a excusa perfecta para desfacerse desta xente que era mirada con tanta desconfianza e recelo, polas cousas que fixeran os seus antergos na nosa terra. E Así é, coma700 anos despois ainda podemos ver os restos desta aldea vikinga.

O CABO DAS 3 CRUCES

Moitas veces os sitios mais chamativos son os que están fora de lugar, como illas de tranquilidade en oceanos urbanizadísimos pola man do home. un destes sitios é o coñecido como cabo das 3 cruces. Un istmo que se adentra na ría de arousa, nun entorno tan salvaxe que para chegar alí, ninguén nos libra de camiñar uns 20 minutos por vellos camiños moitas veces casi comestos polas herbas. O cabo recibe este curisoso nome por mor das 3 cruces que se levantan nel. Unha grande no medio, cunha figura de cristo na parte dianteira e outra da virxe na traseira da cruz, e unha figura do apostol santiago no varal, xa que estas cruces forman parte do camiño marítimo de peregrinación as vellas terras de jacobsland, que así era como chamaban os vikingos a santiago de compostela, de toda la vida neno!!

FELIZ SEGUNDO CUMPRE, RAQUEL

Nesta calurosa tarde de maio veraniego en compos, felicito o seu segundo cumpreanos(e non é porque solo teñas duos anos, ainda que as duendecillas sonche asi, cumpren cando queren..jajaja) a esa persona especial que vive o caron do marenostrum catalán.

vistas dende lermo.

a vella curtidoria.

unha das pontes do sarela

marco antigo e petreo

galicia, verde e azul

Feliz segundo cumpreanos duendecilla, en vez de velas, para soprar.... van unhas fotos das nosas máxicas terras das aforas de santiago, si ahí mismo donde remata compos camiño de

carballo.

a capela de belem

Na santiaguesa parroquia de santa cristina de fecha, atópase a capela de belem, si así rematado en m. O conxunto componse dunha enorme capela, unha fonte semi subterranea protexida por una grande balaustrada granítica, unha carballeira vida a menos e una palco da música petreo. O sitio ten toda a pinta de ser un sitio de antiguos cultos precristiáns de adoracións as deidades das augas. chama a atención o tamaño grande da capela, mais ainda que o da igrexa parroquial a que pertence. pero o que mais chama a atención son as duas hornacinas cheas de velas e ofrendas que atopamos o comenzo da estrada que leva ata os pes da capela. e que a dia de hoxe ainda segue tendo a sua utilidade como se pode comprobar o ver alí o zapato  dun cativo moi cativo, a modo de ofrenda para sandar algún mal dos pes, ou quizas do camiñar. e chocante ver como se mezcla o pasado en forma de cirios co presenta en forma de zapato de bebé.

o lavadoiro a carballeira e o muiño da peregrina

As veces pasas por sitios que poderian ter todo o encanto do mundo e mais, pero por culpa de estar comestos pola vexetación o único que teñen e vergoña allea de como poden estar así.
sempre que pasaba na bici por detrás da igrexa parroquial da peregrina nas aforas de santiago, pensaba o mesmo o ver entre silveiras as ruinas dun vello muiño fariñeiro e un lavadoiro vido a menos, o carón dunha carballeira tamén invadida.

pero hoxe alegreime moito e flipei o ver ese sitio ca cara lavadiña, e que ven lle sentou. esperemos que agora coiden del, que o malo desta terra e que a xente pensa que as cousas cuidanse solas, e as silverias cortanse solas.....que bonita e a nosa terra, pena que haxa tantos galegos nela jajaja

e o mellor é que se queres cargar o movil ata hai un carballo cunha caixa de enchufes.......galicia galicia

O CRUCEIRO DE CARRAIS

No coruñès concello de rois, terras que fan de unión entre o val da amahia e as terras de padrón, atópanse interesantes cruceiros de capeliña, que se diferencian do resto por ter unha mini capela entre o fuste e a cruz. un destes cruceiros de rois e  coñecido polo nome de carrais, pero mais coñecido é por ter no seu fuste unha talla de san antoniño, a que a xente dende sempre e tamén a dia de hoxe, acude cando perde algo, sexa obxeto ou animal, e atalle algo  no brazo o santiño, e non llo vai desatar ata que aparece o que perdeu. Asì mo contaron dous vellos petrùcios que estaban sentados tomando o sol da tardiña cando parei  ca bici a perguntarlles polo nome do cruceiro. _ven moita xente e atalles cousas no brazo para pedir favores, ata ven algún estudante para aprobar os examenes, contabame un, cando o outro vello dixo con sorna,_xa poden atarlle moitas  que como non estuden.......jajaja

A IGREXA DOS CULETES DE RIANXO

No mariñeiro pobo de rianxo atópase a igrexa de santa columba, un bonito exemplar do século XV. Toda a cornisa atópase chea de canzorriños, a maioria moi gastados polo paso do tempo e por estar preto do mar, ainda que a dia de hoxe non tanto polos recheos que se fixeron para gañarlle espazo a este mar da arousa, cando a construiron si estaba si, e o que si que estaba e sigue alí, son dous canzorillos antropomorfos que representan a duos paisanos en posición fetal, literalmente separando as nadegas cas mans e deixando o aire o burato do
culete.....jajaja. sempre me chamou a atención como antes da contrareforma o sexo era algo tan tribial e normal na sociedade medieval que ata se representaban cousas así nos lugares mais sacros, como esta casa de deus de rianxo, santa columba ou xogando co nome......santa co culete.

o canzorrillo do culete e o da dereita

FOTO CURIOSA

Chamoume moito a atención a igrexa parroquial de villestro en santiago, sobor de todo por ter
o seu carón o edificio da antigua escola parroquial e diante, o camposanto. sera por eso que os
galegos dende sempre temos unha relación peculiar ca morte????

imos o recreo dirian os cativos, e o profesor  dirialles, pero sin xogar enriba das tumbas.......jajaja