en busca dos dolmens de vimianzo

Nunca me esquencerei dunha vez que alguén me comentou que fora cuns amigos a visitar a ruta dos dolmens de vimianzo e que quedaran moi enganados pois virón un cartel que a sinalizaba, meteronse co coche por unha pista chea de curvas e sen aparente fin, despois tiveron que andar coma vinte minutos, e solamente había un dolmen alí.......... jajajaja rinme para meu interior claro, e moi diplomáticamente respondinlle que a ruta abrangue mais dolméns pero que non están todos xuntos, si non que se atopan desperdigados por toda esa gran zona da costa da morte. nosoutros, para chegar a este das fotos, tamén tivemos que pasar as nosas, e ademais está dentro dunha grande finca fechada que semellaba ser unha inmensa explotación de eucaliptus( xa postos a pedir, cando o franciscano galego frai rosendo salvado tivo a gran idea de traelos a galicia, debeu de traer tamen algún koala, así quedaban mais auténticos jajajaja). este dolmen está feito con grandes laxes de esquisto e ten unha gran cámara interior donde pode estar de pé perfectamente unha persona, ainda que o que mais te chama a atención e a soedade do lugar e o fondo a petrea imaxe do monte pindo, o noso olimpo da prehistoria.

unha catedral dentro dun mosteiro

Se algún día vades a visitar o mosteiro de sobrado dos monxes(si, ese mesmo que se fixo famoso cando un traductor do equipo do conselleiro de cultura, traduciu o castejano o seu nome: fallado de los monjes), seguramente unha das cousas que mas bos chamara a atención, e a gran maqueta da catedral de santiago que se atopa na igrexa deste mosteiro, non tiñán donde metela despois de rematar a exposición na que estaba en santiago(non lembro agora cal fora)...... e deixarona alí. típico en galicia nenooo!!!!!

os muiños do folón

Estes muiños atopanse no concello pontevedrés do rosal, cando miras para eles, o primeiro que pensas e, que fan alí tantos muiños xuntos, nunha pendente tan pronunciada e nun sitio con tanta beleza salvaxe, o de traballiños que pasarian os paisanos subindo e baixando cos burros cargados de sacos de millo para convertelos en fariña, e as grandes veladas que pasarian o son da gaita, bailando a muiñeira, e sacando a sede cos bos viños do rosal (sempre me gustaron mais estes albariños cos da zona do salnés).

o muiño de vento de brins

Sempre me sorprenderon as parroquias rurais das cidades, pois nelas é donde mellor se conservan mostras da etnografía popular galega. eu penso que é como un mecanismo de defensa das suas raices e de recordo os seus devanceiros, en contraposición ca cidade que teñén o carón, e que para toda a xente da aldea, non deixa de ser un monstruo no que nunca vivirian(ou para casi toda, sempre haiche algún desertor do arado). andando fai tempo na bici polo rural de santiago, atopeime cunha construcción que o que mais se me asemallaba era a un muiño de río, pero estaba no medio e medio dun camiño, e por alí non pasaba nin río nin regato, así que cando me acheguei mais e vin unha pedra de moer o carón da porta, empezoume a andar a mosca tras da orella, menos mal que alí, sentado nun banquiño de pedra, había un señor moi maior, no inverno da súa vida, tomando o sol dunha tarde de inverno, e pergunteille que era aquelo, e respondeume todo cheo de razón que era un muiño de vento, pero que xa non tiña a maquinaria antigua porque lle puxeran unha eléctrica. gustariame falar mais con ese señor, pero estaba tan pachucho, e vendo o esforzo que fixo para erguerse e falar conmigo, despedinme del amablemente e marchei ca bici.

o coro da catedral de lugo

Se algún día vos deixades caer por lucus augusti, e levades unha cámara de fotos enriba, non perdades a oportunidade de entrar na catedral, e visitar o coro, unha magnífica obra en madeira feita polo escultor francisco de moure no século dezasete. antiguamente as catedrais eran ademais de lugar de culto, lugar de reunión para a xente, e entón os curas que sonche moi listos, intentaban ter o máximo espacio posible para eles en detrimento da xente, e poñian o coro na nave maior. a día de hoxe, en galicia, a catedral de lugo é a única que segue a conservalo no seu lugar orixinal. cando entredes a velo, veredes que está as escuras, e como non e de recibo(ou si) encender as luces que están apagadas, apenás veredes as maravillosas tallas de madeira, así que, sacade a cámara apuntade a calquer silla e sácade unha foto, cando as pasades o ordenador, saen cousas tan sorprendentes coma estás..........parece coma se a luz estivese apagada para non despertar a esa xente...........

san salvador de camanzo

Vixiando as viñas que se esparcen polo fértil val de camanzo en terras de vila de cruces, atopámonos ca igrexa e algunhas dependecias do antigo mosteiro de san salvador, unha xoia do románico galego. pegada unha ala da igrexa ainda queda en pé un edificio, cun fermosísimo patio interior de estilo castelán, recuberto dunha viña cun tronco de 300 anos de antiguedade. o sitio está vido a menos, e moi decadente e dache moita pena ver o mal que esta conservado. cando nos abriron o lagar donde os monxes facian o viño, alí habia tres esculturas de pedra que parecian vixiar os barrís de madeira xa valeiros de viño e agora tuneados con telarañas. as señoras que nos amosaron o edificio(elas tampouco habian entrado nunca pois o cura facia pouco que deixara de exercer e vivir alí) aproveitaron para curiosear e non daban creto a como tantas cousas antiguas estaban estropeandose co polvo e a humidade. xa cando estábamos a visitar a igrexa, entraron outras señoras cantando, pois tiñan ensaio e o verme quedaron caladas, unha delas acercouse e díxome cun ton de voz entre avergoñado e traveso, parei de cantar por que pensei que eras o cura!!!!

san xoan da cova

En terras da ulla, no concello coruñès de Vedra atopámonos ca impresionante ponte do ferrocarril que une o paso de san xoan da cova, coñecido así pola existencia dun antiguo mosteiro nesa zona. As vistas son espectaculares dende alí enriba da ponte(andade a modiño pois pode pasar o tren), vese como o rìo ulla a traverso do paso dos anos foi tallando un pequeno desfiladeiro por onde correr silandeiro hacia a sua desembocadura na ría de arousa. Ata fai pouco tempo este viaducto era o mais alto de españa, pero agora o novo viaducto do ave que temos o seu carón, xa o superou en altura. esta zona está chea de lendas, coma unha que di que as covas do pico sacro remataban aquí no desfiladeiro este. moita imaxinación tiñan nosos antergos nas longas noites de inverno o carón do lume, bebendo o rico viño da ulla!!!!

maxia en rairis

No camposanto da igrexa parroquial de rairis, no concello de teo, aintiguamente celebrábase un ritual para sacarlle o meigallo os cativos poseidos. tres señoras de nome maria, desa mesma parroquia, levaban o cativo o camposanto, sacabanlle toda a roupa, e pasabano nove veces polo arrededor de tres tumbas, para curalo do seu mal. faime gracia que unha cousa que antes era tan seria e na que creia a xente, se pasase a dìa de hoxe e visemos como sucede, chocarianos bastante, ver a tres señoras cun rapaz espido, pasandoo polas tumbas do cementerio jajaja.... ainda que o curioso é, que non sería de extrañar que rituais así seguiranse facendo a día de hoxe....