santiago maxico

un dia de moi mal tempo,un peregrino que viña con prisa para chegar a misa de doce na catedral, atopouse na praza da quintana con outro peregrino que viña de tomar os viños polo franco, este o velo tan apurado lle preguntou a donde ia con tanta prisa, o outro respostoulle que chegaba tarde a misa do peregrino, e o borracho dixolle que pasase da misa que eran todo andromenenas e pamplinas do clero e que fose con el a tomarlle unha de ribeiro o franco. o outro amablemente dixolle que non, e o peregrino borracho riuse del chamandolle iluso. de repente, un raio caeu do cielo e doulle na cabeza o peregrino borracho, deixando del solo a sombra, e ahí podemos vela todas as noites cando pasamos pola praza da quintana.

que hora é

o outro dia visitando o montañoso concello de cerdedo, na terra de montes(ainda sigo sin comprender porque a xente de santiago cando busca camiñar pola montaña metense na cabeza que aquí perto non temos, cando a 40 km temos a terra de montes, terra de canteiros e de gaiteiros. o que mais te chama a atencion en cerdedo e que ata as cousas mais cativas feitas de granito teñen algun detalle especia tallado, o que lle configura un aire mais noble. tanto os horreos, como os cruceiros e ata as tumbas que te atopas non teñen nada que ver ca sinxeleza do resto da nosta terra. pero ese día, o que me chamou mais a atencion non foi o granito, senon un reloxo de parede colgado nunha marquesina do bus. aqui somos noi dados a tunear as cousas reciclando as cousas vellas que nos sobran, pero ese reloxo funcionaba!!!!!

horreo tropical

Sempre que falamos de horreos vénsenos a cabeza o de carnota sempre en pique co da veciña parroquia de lira por ver cal é o mais grande. pero para min eses horreos son mais ben monumentos que construcciòns populares. o que me gusta a min de verdade è o de san martiño de ozon, no concello de muxia. ten certo encanto con esa palmeira que crece o seu caròn, tamen é bastante grande, pero é rústico total. chama a atencion que sendo propiedade da igrexa, non leva a cruz arriba, sinòn os dous pinàculos fálicos, o que nos poderia vir a decir que os curas preferian darlle as gracias as forzas da natureza antes que cristianizar o horreo(non vaia a ser que as seguintes cosechas foran malasss) costa da morte, terra de supersticións ata no clero.

muiños de rio no mar

encantame a costa da morte. cada certo tempo algo dentro de min empuxame a voltar a ela. A coñecer sitios novos e a redescubrir os xa coñecidos. asi que un gran descubrimento para min foros os muiños de cerqueda, no concello de malpica. Galicia está chea de muiños, pero estes chaman a atencion pola sua ubicacion, nunha ladeira dunha montaña que remata no mar. estan rodeados de grandes cantís, cunha paisaxe desanxelada debido posiblemente o lume e a forza do vento nesa zona. son 5 muiños que baixan casi casi ata o mar. cantas muiñadassss farianse neles nesas longas noites da costa da morte. e como sempre, en terras de malpica, unha cruz de pedra preside a paisaxe.

el electricista de vilar de donas

no concello de palas de rei(din que ten ese nome por que o rei visigótico witiza tiña alí un palacio) atopamos a igrexa de vilar de donas. Un bonito templo de transicion do romanico o gótico. Para poder visitalo por dentro temos que ir a unha das casas da aldea para que antonio o electricista nos abra o templo. ainda que toda sua vida traballou de electricista, e asi cho repite sempre que pode, controla cantidade da historia da ulloa, esa comarca central de galicia, tan fascinante como descoñecida, e por ende tamen sobre a igrexa da sua aldea. coñecelo é unha desas sorpresas agradables que nos deparan as aldeas desta nosa terra. Cantas veces imos visitar algun templo destes con encanto, cargados de historia pero que por non saber que representan as escultura que alí atopamos vamonos con unha sensacion de mirar pero sen chegar a ver. o que mais chama a atencion, e unha das arquivoltas do portico de entrada a igrexa son nas que hai unhas flores de cardo, que según nos contou o señor antonio estan ali porque o templo era dunha orde relixiosa de escocia e claro para identificarse puxeronlle esas flores, que son o emblema escocés. tamen chama a atencion a figura dun canteiro cunha maza. Según nos contou, antiguamente o mestre de obras que remataba o edificio que estaba construindo tiña dereito a plasmarse nel. costoulle un pouco abrirnos a igrexa porque era noite xa, pero despois foi toda unha iniciacion coñercer o templo gracias as explicacións do electricista. vide outro dia con mais calma, que ainda quedan moitas cousas por ver, dicianos mentras alumeaba ca linterna a un anxo cun pergamino na man(ese representa o vello testamento, e o de o lado que ten o libro representa o novo) jajajaja

dinamita dolmen

en el concello de malpica nos encontramos con el dolmen da pedra da arca. llama la atención ponerte a pensar que fue construido hace 5000 años por nuestros antepasados. tambien te llama la atencion la historia que dice que fue construido por una moura mientras hilaba con la rueca y amamantaba a un niño, pero lo que mas te llama la atencion es ver que la piedra que hacia de techo a ese megamonumento funerario está partida por la mitad y una de las mitades le falta. Por qué? pues gracias a un vecino que necesitaba un trozo de piedra y le metió un barreno de dinamita y se la llevó!!!!!! Asi de simple y directo el paisaniño..... aun se puede observar el hueco donde lo metió.

para adelgazar: castelo de altamira

En el pueblo de vimianzo, señoreando las tierras de soneira se encuentra el castillo de los condes de altamira, una bonita y pequeña construcción que por suerte está reconvertida en un museo etnogràfico de a costa da morte. A finales de la edad media, el conde de altamira lope sanchez de moscoso, secuestró a alonso de fonseca, el arzbispo de Santiago y lo tuvo un año preso en el castillo de vimianzo hasta que el cabildo de la catedral pagase el rescate que pedía por el. dicen las malas lenguas que estuvo tanto tiempo preso por que los tacaños deanes no se avenian a pagar el rescate. Despues de que lo pagaron, y quedar libre, el arzobispo comentaba en tono jocoso que le había venido genial esa temporada de comida frugal y vida espartana para el cuerpo y el espiritu.

enanitos en portomouro

No concello de val do dubra, as aforas de santiago, no lugar de portomouro( o nome deriva de porto, que era como lle chamaban os romanos os pasos dos rios e mouros que eran os antiguos habitantes lendarios de galicia, de hai ben portomouro que se poderia traducir en ponte vella ou negra, en contraposición ca pontealbar,albar ben de alba, de blanca, que salva o rio tambre uns kilomentros mais arriba, e foi constuida xa na epoca medieval, xa que esta era unha zona de paso da costa hacia as terras de santiago) atopamos unha roca canto menos extraña e chamativa. podese ver que non é granito sinon mais ben esquisto, unha pedra moi complicada de labrar, e nela atopamos tres tumbas antropomorfas, posiblemente da alta idade media. Ata ahí todo ben, o que chama a atención bastante e que as tumbas parecen de xente de moi pouca estatura, kizais rapaces. Cando miras para elas, invàdeche unha sensacion de tristeza.