lunes, 29 de marzo de 2010
torre de hercules
contan as sagas irlandesas, que para eles é como para os cristians a biblia, que hercules loitou contra un xigante chamado xerion, e despois de matalo enterrouno, e enriba da tumba constriu unha torre. Este hercules tiña un sobriño que se chamaba ith e que sempre subia a torre e pasabase horas mirando para o mar(estaba aplatanado neno!). unha tarde clara viu brillar algo no medio do mar, e decidiu ir cunha flota ata alí haber que era iso, e asi foi como descbriu unha nova illa ata esa descoñecida. como a illa non tiña nome puxose o seu, ith. ese nome foi variando co tempo de ith a eire e de eire a ireland. nos chamamoslle irlanda a esa illa e a torre a que subía ith, torre de hercules. e asi sale representado no escudo desa cidade. telita neno, un coruñés descubriu irlanda buah!!!!!!!!
sábado, 27 de marzo de 2010
caranza caranza
Gústame moito o barrio de caranza, en ferrol. Cando entras pola ponte das pìas da a impresión de que se quere escapar da cidade. tamèn chama moito a atenciòn que é un barrio de grandes torres de edificios que semella mais pertencer a unha cidade grande como madrid ou barcelona que a galicia. Se paseas polas suas ruas, entre os edificios ainda quedan campos de herba natural, desa na que de cativos tantos nenos pasaban horas xogando a eses xogos que agora non se levan por culpa dos videoxogos. tamèn chama a atenciòn ver algùns cabalos pastando nos campos que estan pegados a rìa, e no fondo ver en contraposición as grandes gruas de navantia. Antiguamente, nos anos oitenta e noventa este era un dos barrios mais "perigosos" de toda galicia. a dìa de hoxe, por sorte para os seus veciños, e un barrio bastante tranquilo. caranza caranza mola!!!!!!!!!
jueves, 25 de marzo de 2010
a pena longa
No concello de tordoia atopámonos ca pedra longa, unha grande rocha granítica de forma alargada que parece que alguen puxo alí, e para que non caese puxolle os lados outras mais cativas. A tarde que fumos a vela estaba moi concurrida, despois de todo, se sacamos o dolmen de tordoia, a pena longa pasa a ser o segundo reclamo turístico deste concello do rural coruñés. Na pedra hay unha placa que di que a pedra era dun matrimonio e nos anos noventa donoulla o concello de tordoia. Vaía donacion mais GRANDE!!!!!!!!!!!! jajaja
cruceiro e santa compaña
Antiguamente creìase que a santa compaña era mais fácil que aparecese nos cruces de camiños, e por ese motivo pùñanse neles os cruceiros(de ahí ven o nome cruceiro). Este da foto atopase na santiaguesa parroquia da peregrina. Cando lle estaba o outro día sacando unhas fotos, pasou un señor e cunha cara de felicidade desbordante díxome: o cruceiro e meu!!!!, puxoo aquí meu avó no ano 1889, e sinalaba a fecha ca man; entón dixenlle que os poñian nos cruces de camiños pola santa compaña, e el dixome que o avó puxerao por que por ali pasaban os mortos, cando baixaban da zona de arriba(chamoume a atencion que dixo mortos como quen di que por ali pasaban as vacas ou un gato). O pobo galego sempre tivo unha relación moi cercana ca morte.
miércoles, 17 de marzo de 2010
a pena agrela
Señoreando as terras da parroquia de lampai, no concello de teo, atopámonos co monte da pena agrela, un balcòn privilexiado para ver a rìa de arousa a un lado, os montes do oleírón o outro, as terras de lampai o outro e santiago no outro(cantos outros.... jajaja; norte, sur, este e oeste). arriba de todo había un cruceiro do que xa non queda nada del, salvo o pedestal, ou tiróuno un raio ou levòuno algùn gañán para adornar o seu chalet. ademais das grandes rochas que atopamos na cumbre, tamen vemos pequenos pedazos de pedras soltos tirados no chan. se nos fixamos, moitas das grandes pedras teñen coma unhas pequenas abeturas o redor, como dentes de serra. esto debese a que antigumente algun canteiro collía de alì as pedras. primerio facianse os buratos con punteiro e o cincel e despois no oco metiase unha cuña de madeira, a que se mollaba con auga. a cuña hinchaba e escachaba a pedra. esa era a técnica que usaban os canteiros para romper as grandes pedras graníticas e despois transformalas en sillares.
sábado, 13 de marzo de 2010
cementerio "romántico"
as aforas de Cambados atopámonos cas ruinas da igrexa de santa maria de dozo. Son unhas ruinas moi románticas, salvo porque forman parte do cementerio do pobo. o lugar e unha mezcla de romanticismo e tetricidade. dache a impresiòn que de repente vai aparecer por alí algun espìritu ou mismamente os de cuarto milenio!!! para chegar as ruinas tes que pasar antes polo medio do cementerio, as tumbas rodeante polos dous lados, é unha extraña sensación.
jueves, 11 de marzo de 2010
PICO SACRO
Señoreando as terras do ulla atopámonos co pico sacro, lugar de reminiscencias xacobeas. din que ahì tiña o seu castelo a raiña lupa(loba en latín, debía ser boa peza a muller....). O que mais chama a atención ademais das vistas e que as rocas non son graníticas, sinon de cuarzo, por eso a erosión non lle afectou tanto coma o restos dos montes galegos, e en vez de ter unha cima alombada tena en punta. tamen atopámonos con unha cova con duas entradas e ata hai unha capela. Proba de que antiguamente era un lugar de adoración precristiana. para saber que se adoraba nese lugar temos que saber de que é patron san sebastián, a quen está dedicada a capela, e así damos ca resposta.
tiralle das barbas
encántanme os canzorros das igrexas románicas. ademais de para aguantar o voladizo do tellado, tamén tiñan outra función, eran os libros do vulgo. a xente non sabía leer nesa época e entón usabense as imaxes a modo de libro. Casi todos os canzorros tiñan unha función moralizadora. Este que atopamos nunha igrexa do concello de boqueixon falanos do pecado da soberbia, por eso sale un paisano tirándose da barba. Xa na idade media era bo o dito de que unha imaxe vale mais que mil palabras!!!!!!
miércoles, 10 de marzo de 2010
dornas
Creese que as dornas, as embarcacións típicas da ría de arousa, son un legado que deixaron os viquingos cando facian as suas incursións as terras de Jakobsland(santiago). Ter, teñenche certo parecido cos drakkars viquinguos. Cando os mariñeiros saian a pescar con elas, se ollaban os arroaces entrar pola ría, sabian que ian ter boa pesca de sardiñas, pois entraban detras delas. sabiduría popular mariñeria das terras de arousa.
capela da animas
contan que o escultor que tallou os retábulos da capela santiaguesa das animas, como non lle viña a inspiración para poñerlle rostro as esautas, cando había misa corría unha cortinae dende alí miraba a xente que asistia a ela e despois poñialle as suas caras as estatuas. cando chegou o dia da inaguración, a igrexa estaba chea de xente(desa non había futbol na tele, porque nin tele ni futbol existían....) e o descorrer as cortinas que tapaban os retábulos a xente empezou a flipar o ver que estaban alí representados, a muller que lle puxeron a sua cara a virxen maria quedaría moi contenta, ou os pais que viron que o neno xesus era o seu cativo, pero os que se viron as suas caras nas estatuas dos xudeos casi linchan o escultor!!!!!!!!!! as veces a realidade supera a ficción.
muiños de vento
Se a día de hoxe che din: muiños de vento, o momento a tua mente ben a imaxe dos muiños aeroxeneradores de electricidade que dende fai un tempo vemos en casi todos os montes de galicia. a min personalmente non é que me molesten, nin visualmente falando, é mais,teñen seu encanto, señoreando as zonas altas desta nosa terra. Pero se fai cen anos che din: muiños de vento, que? pois, viriache a mente unha imaxe como esa da foto, os muiños de vento da parroquia de Abalo, no concello de Catoira. dende alí tamén podemos ver unhas espectaculares vistas de toda a ria de arousa.
martes, 9 de marzo de 2010
cementerio civil de caion
Chama a atenciòn que nun pobo cativo coma o de caiòn, antiguo porto baleeiro, atopèmonos cun cementerio civil. pero o que chama mais a atención é que as làpidas que ten dentro teñen frases cristiàns. sería debido a falta de espacio no cementerio católico ou a que ainda que os alí enterrados eran ateos, os familiares que puxeron as frases esas non?............. a costa da morte nunca deixa de sorprenderme!!!!!!!
miércoles, 3 de marzo de 2010
a vaca espia
nunca vos ten pasado que vades por algun sitio solitario, e de repente notades que alguen os anda a observar, e mirades para o sitio de donde procede a observacion e flipades o ver que si hai alguén ali mirando para vos? a min pasoume onte pola tarde, nun paraxe solitario, cando ia na bici, notei que alguen miraba para min, pero no meu campo de vision non vin a ninguen asi que decidin mirar mais para arriba para a ladeira da montaña, e alí estaba unha vaca mostrenca, ollando para min como dicindo: de quen ves sendo ti? cheiras a cidade!!!!, e eu flipando, mirando para ela. seguin pedaleando pero non me quitaba a vaca da cabeza, asi que unha hora despois decidín volver a pasar por ali ainda que tiña que dar mais volta ca bici e!!!!!!, alí estaba sentada o carón da estrada esperando por mín. sempre que vexo unha vaca pastando no campo preguntome si serán felices.
o horreo mais grande
señoreando as terras da parroquia rianxeira de araño atopámonos co horreo mais grande de galicia, ainda que non é moi fermoso que digamos, mais parece un vagon petreo varado na finca da casa rectoral do cura de araño que un horreo. o estar nunha propiedade privada non se pode un acercar a el pero bueno, con saltar por enriba da porta asunto resolto...... jajaja(para facerlle unha foto claro está)
domingo, 28 de febrero de 2010
que fai ese no balcon
sábado, 20 de febrero de 2010
a rectoral de san xoan de fecha
encantame o rural de santiago. pasalle como a cidade vella, que cada día descubres algunha cousa nova que te sorprende. o outro dia, despois de confundirnos de estrada, aparecimos na capital da parroquia de san xoan de fecha, e alí de supeto apreceron as ruinas de casa rectoral. mais parecia un pazo que a casa do cura.en tempos debeu de ser unha parroquia con moitas rendas, para que o cura tivese ese semi pazo. na aldea andaba un home carretando toxo do remolque do tractor para a corte das vacas, e pergunteille si o edificio era a casa rectoral(por entablar conversa), pero o home fixose o avioneta, pergunteille outra vez, e ca man tocouse a orella como dando a entender que non escoitaba. o principio pareceume que pasaba de min, pero cando estábamos xa a marchar apareceu ali, andando despacio, con ese aire de quen sabe que esperan por el, colocouse ben o chaleco que levaba por riba do mono de traballo, meteu a man despacio nun bolsillo, sacou un pitillo e un chisqueiro e quedouse mirando disimuladamente para nos como dicindo: perguntade o que queirades, aquí estou eu. fíxonos moita gracia toda a parafernalia que fixo, paseniñamente, como pasan as cousas no rural.
viernes, 19 de febrero de 2010
embalse de portodemouros
encantame o embalse de portodemouros porque nel sucede unhas das tantas curiosidades que temos nesta nosa terra. podemos pasar do concello de vila de cruces na provincia de pontevedra, o concello de santiso na da coruña nun transbordador, e viceversa, o mellor, que como é un servicio público non nos custa nada. asi que, acercaste alí, e si o azulon primeiro(asi e como se chama o barco) está na outra orilla, premes nun timbre como si chamases o da tua casa e o momento o barco encende os motores e ven hacia ti. totalmente surrealista, ver un barco nun embalse, e mais ainda en terras do interior. sempre que vexo estas cousas asi curiosas, vénseme o mesmo pensamento a cachola, canta xentiña viria aquí solamente para poder meter seu coche dentro do azulon primeiro e pasar a outra orilla do embalse, e así potenciar o turismo nestas zonas.
a cruz que matou os grelos
lampai terra máxica
encantame visitar sitios con encanto pola noite, sempre que teñan iluminación, claro está. visitando unha vez as terras altas do concello de teo, na parroquia montesía de santa maria de lampai, despois de visitar a capela de santa ana,acercamonos a igrexa parroquial, que formaba parte dun antiguo mosterio medieval. abrin a porta da antigua casa rectoral(encantame entrar en sitios "prohibidos")e de supeto apareceron dous cabalos, un todo de color branco e o outro todo de color negro. era unha noite fria de inverno, con lua chea, e o cabalo negro parecía a noite e o branco a lua. acercaronse os dous a min pero o negro non se deixou acariñar, mentras que o blanco si, despois de acariñaralo un pouco e falar con el, mentras que o negro guardaba as distancias e mirabame como con desconfianza, despedimonos. a porta era desas de duas follas, das que podes abrir a parte de arriba ou a de abaixo. eu cerrei a parte de abaixo pero deixei a de arriba aberta, e o momento o cabalo branco asomou a cabeza e se quedou ollando fixamente para min, e ahi percibin que ia pasar algo extraño, e así foi, o outro cabalo, negro como a noite, separou ca cabeza o branco como a lua e despois, tamen ca cabeza fechou a parte de arriba da porta. uns intres despois, as nubes negras fixeron desaparecer a lua.
lunes, 15 de febrero de 2010
ferveda de san paio
encantanme as fervenzas, o seu poder de atracción, como conseguen deixarte coma extasiado mirando para elas. perto de santiago, no concello de carballo, atopámonos ca ferveda de san paio. a auga non conseguiu erosionar as rocas nese lugar e cae en picado, deixando o seu paso unhas panorámica poderosa e enfeitizante.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)